Πολλές ταινίες, «μικρή» εβδομάδα

Το γεγονός ότι η «Αρπαγή» (Le ravissement, Γαλλία, 2023) είναι μια ταινία της οποίας η κεντρική ιδέα στηρίζεται σε ένα ψέμα τής προσθέτει αμέσως ενδιαφέρον, αν και αυτό δεν θα σήμαινε πολλά αν η Ιρις Καλτενμπάκ, η σκηνοθέτις, δεν έβρισκε τρόπους να διατηρήσει αυτό το ενδιαφέρον ζωντανό. Κάτι που γίνεται και μάλιστα με μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα, αν κρίνουμε από το ότι η «Αρπαγή» είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας μυθοπλασίας της Καλτενμπάκ. Η σκηνοθέτις πετυχαίνει τον στόχο της γιατί εστιάζει με επιμονή στο πρόσωπο που ψεύδεται και δεν φεύγει ποτέ από πάνω του. Η ανάγνωση αυτού του προσώπου είναι που την ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε τι. Το πρόσωπο είναι της Λίντια, μια νεαρής μαίας, που όσο επαγγελματικά φέρεται στη δουλειά της, άλλο τόσο υποφέρει μέσα της από μια προσωπική ζωή στο πουθενά. Δεν θα δοθεί ποτέ ο ακριβής λόγος για τον οποίο η Λίντια αποφασίζει να «οικειοποιηθεί» το παιδί που η ίδια βοήθησε να γεννηθεί και μάλιστα με μητέρα την καλύτερή της φίλη. Πάντως αυτή η απόφαση θα δημιουργήσει την ατμόσφαιρα μιας ταινίας που κινείται διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού, σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς ποτέ να αφήνει σε ησυχία τον θεατή που παρακολουθεί με έναν κόμπο στο στομάχι. Η Καλτενμπάκ φτιάχνει αργά, μεθοδικά, το πορτρέτο μιας ανήσυχης, ταλαιπωρημένης γυναίκας για την οποία όμως αναρωτιέσαι αν τελικά είχε ούτως ή άλλως μέσα της τη χειραγώγηση των άλλων, ή αν αυτή η χειραγώγηση από την οποία θα προκύψει μια αλυσίδα ψεμάτων ήταν το αποτέλεσμα ενός ξεσπάσματος, η εσωτερική ανάγκη της να «μιλήσει». Σε κάθε περίπτωση, την ακούς και εδώ σε πολύ μεγάλο βαθμό βοηθά η υπέροχη ερμηνεία της Χαφσία Χερζί (που πρωτογνωρίσαμε στη θαυμάσια ταινία «Κους κους και φρέσκο ψάρι») η οποία σου δίνει κυριολεκτικά την εντύπωση ότι ζει ολοκληρωτικά τον ρόλο της Λίντια.

Για φαν του τρόμου

Στην ταινία τρόμου «Αμπιγκέιλ» (Abigail, ΗΠΑ, 2024), όλα ξεκινούν από την επιχείρηση απαγωγής ενός κοριτσιού, της Αμπιγκέιλ (Αλίσα Γουίρ), που θα βρεθεί στα χέρια μιας εξαμελούς σπείρας αγνώστων μεταξύ τους losers, ο καθένας από τους οποίους έχει σε κάτι ταλέντο. Η επιχείρηση στέφεται με επιτυχία και το μόνο που οι κακοποιοί πρέπει πλέον να κάνουν είναι να φυλάξουν το κορίτσι μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι. Οπου τους περιμένει μια μεγάλη έκπληξη. Μετά το franchise του «Λυκόφωτος» (Twilight) ο μύθος των βαμπίρ και των βρικολάκων ενδεχομένως να θεωρείται κινηματογραφικά εξαντλημένος, όμως η «Abigail» που συν-σκηνοθέτησαν οι Ματ Μπετινέλι-Ολπιν και Τάιλερ Τζιλέτ έρχεται να προτείνει το αντίθετο, σε ένα ασυνήθιστο πλαίσιο που μέχρι ενός σημείου σε κρατά από το χέρι· είτε είσαι φαν του είδους, είτε όχι. Γιατί εδώ, με έναν ευφάνταστο και κυρίως χιουμοριστικό τρόπο, ένας άλλος μύθος, των «10 μικρών νέγρων» της Αγκαθα Κρίστι, συνδέεται με την ιστορία και της δίνει τη σπίθα της διαφορετικότητας που τόσο πολύ χρειάζεται (με βαρόμετρο δύο μέλη της σπείρας· έναν πρώην αστυνομικό – Νταν Στίβενς και μια τοξικομανή με διορατικές ικανότητες – Μελίσα Μπαρέρα). Ολα αυτά βέβαια μέχρι τη στιγμή που η οθόνη θα πλημμυρίσει με αίμα και εντόσθια, μια συνθήκη που σε αυτού του είδους τις ταινίες είναι προφανώς αναπόφευκτη και συνήθως ακυρώνει την ως τότε πορεία της ταινίας.

Δεν υπάρχει ελπίδα

Αν όχι τίποτ’ άλλο ο «Εμφύλιος πόλεμος» (Civil war, ΗΠΑ, 2024) του Αλεξ Γκάρλαντ είναι μακράν η πιο πεσιμιστική πολιτική ταινία που έχει γυριστεί για την Αμερική τα τελευταία 40 χρόνια. Η εικόνα των όσων συμβαίνουν στην ταινία είναι τόσο ρεαλιστική που δεν αφήνει περιθώριο για κανενός τύπου ελπίδα· λες και όλα, για τον Γκάρλαντ, έχουν πραγματικά τελειώσει. Σε μια εποχή που δεν ορίζεται αλλά δεν διαφέρει σε τίποτα από τη σημερινή, οι ΗΠΑ είναι μοιρασμένες σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα και η λογική του take no prisoners επικρατεί και στα δύο. Οπότε η ταινία αποκτά την εικόνα μιας συρραφής σκηνών με δολοφονίες εν ψυχρώ, με εκτελέσεις χωρίς ερωτήσεις, με μαζικές ταφές ανθρώπινων σορών· η απόλυτη κτηνωδία στο πακέτο μιας ταινίας 109′. To εφιαλτικό ταξίδι μέσα σε ένα τζιπ που θα κάνει μια αυτοσχέδια τετραμελής δημοσιογραφική αποστολή από τον Νότο προς τον Βορρά προκειμένου να καταφέρει να πάρει συνέντευξη από τον πρόεδρο των ΗΠΑ (Νικ Οφερμαν) δεν έχει και πολλές διαφορές από το εν πλω ταξίδι στην «Αποκάλυψη τώρα!» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, όπου ένας Αμερικανός είχε αναλάβει την αποστολή να σκοτώσει έναν άλλο Αμερικανό. Με την προϋπόθεση ότι πριν από μερικά χρόνια το Καπιτώλιο έγινε αρένα λεηλασίας οργισμένων πολιτών (κάτι που είναι αδύνατον να μην περάσει από το μυαλό παρακολουθώντας αυτήν την ταινία), όλα όσα παρακολουθούμε στον «Εμφύλιο πόλεμο» είναι πολύ πιθανόν κάποια στιγμή να γίνουν. Και ο Γκάρλαντ αυτό νομίζεις ότι θέλει να επισημάνει, με τον πιο βάρβαρο και άκαρδο τρόπο (πρωταγωνιστούν οι Κίρστεν Ντανστ, Κέιλι Σπέινι, Βάγκνερ Μόρα).

Αδιέξοδος έρωτας

Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η επιστροφή της Κατρίν Μπριγιά στη σκηνοθεσία (από την οποία απείχε αρκετό καιρό για λόγους υγείας) με την ταινία «Το περασμένο καλοκαίρι» (L’été dernier, Γαλλία, 2023). Ερωτικό ψυχολογικό δράμα πάνω στον αδιέξοδο έρωτα δύο ανθρώπων, που όχι απλώς τους χωρίζουν πολλά χρόνια, αλλά έχουν οικογενειακούς δεσμούς: η Αν (Λεά Ντρουκέρ) είναι θετή μητέρα του Τεό (Σαμουέλ Κιρσέρ) που είναι γιος του δεύτερου συζύγου της (Ολιβιέ Ραμπουρντέν). Η Αν είναι επίσης δικηγόρος που αναλαμβάνει σεξουαλικές υποθέσεις οπότε γνωρίζει πολύ καλά τις συνέπειες και την αυστηρότητα του συστήματος του οποίου η ίδια είναι φορέας. Παρ’ όλ’ αυτά και εφόσον η φύση και το ένστικτο του ανθρώπου λειτουργούν ανεξαρτήτως εγκεφάλου (όπως η Μπριγιά, με λεπτές γραμμές υπενθυμίζει), η Αν θα πέσει στη φάκα του πειρασμού και θα προχωρήσει  στον ερωτικό δεσμό με τον Τεό ρισκάροντας τα πάντα στη ζωή της. Αυτό που ξεχωρίζει στο «Περασμένο καλοκαίρι» είναι η ευγένεια στη διαχείριση ενός πραγματικού δύσκολου θέματος. Η ταινία δεν κρίνει τη σχέση, απλώς καταγράφει τα στάδιά της· την αρχική αμηχανία της Αν λόγω της επιθετικότητας του νεαρού, αργότερα το ήσυχο φλερτ και εν τέλει την ίδια την πράξη που θα φέρει τούμπα τη ζωή τους. Σίγουρα πάντως δεν είναι μια ιστορία και τόσο ασυνήθιστη· ο κινηματογράφος έχει ασχοληθεί αρκετά με τέτοιου τύπου σχέσεις στις οποίες άλλοτε ο άνδρας είναι ο μεγαλύτερος – κλασικό το παράδειγμα της «Λολίτα» – άλλοτε η γυναίκα· ταινίες που έρχoνται στη μνήμη είναι oι «Εραστές χωρίς όρια» με τη Σούζαν Σαράντον και τον Τζέιμς Σπέιντερ και «Η σαραντάρα και ο πρωτάρης» με τη Ζακλίν Μπισέ και τον Ρομπ Λόου. Απλώς, η γαλλική φινέτσα και κομψότητα κάνει εδώ τη διαφορά.

Animation

«Η Μία και εγώ: Η ταινία» (Mia and me: The hero of Centopia, Αυστραλία /Γερμανία/ Βέλγιο/ Ινδία, 2022), σε σκηνοθεσία Ανταμ Γουέμπ. Μέσω μιας αστραφτερής πύλης ένα κορίτσι, η Μία (Μάργκοτ Νουτσετέλι), θα μεταφερθεί στον φανταστικό κόσμο των μονόκερων της Σεντοπίας και θα μάθει τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ηρωίδα. Περιπέτεια φαντασίας με μαγεία, ξωτικά και μονόκερους, που συνδυάζει ηθοποιούς και κινούμενα σχέδια (σκηνοθετική επιμέλεια, προσαρμογή στα ελληνικά: Ακίνδυνος Γκίκας).

«Demon Slayer: Kimetsu No Yaiba – To The Training Hashira» (Ιαπωνία, 2024), σε σκηνοθεσία Χαρούγιο Σοτοζάκι. Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου της εταιρείας διανομής «αποτελεί την εισαγωγή στο νέο πολυαναμενόμενο κεφάλαιο της επιτυχημένης άνιμε τηλεοπτικής σειράς με εκατομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο». To ομώνυμο manga στο οποίο βασίζεται η σειρά έχει κυκλοφορήσει 23 τόμους και έχει ξεπεράσει τα 150 εκατ. αντίτυπα παγκοσμίως.

Eπίσης στις αίθουσες

Αποκλειστικά στο Studio New Star Art Cinema της Πλατείας Αμερικής προβάλλεται σε επανέκδοση η ταινία «Χαίρε Μαρία» (Je vous salue, Marie, Γαλλία/ Ελβετία/ Αγγλία, 1986) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο οποίος με βάση τα κείμενα της Φρανσουάζ Ντολτό στο βιβλίο «Τα Ευαγγέλια και η Πίστη. Ο Κίνδυνος μιας Ψυχαναλυτικής Ματιάς» μεταφέρει την ιστορία της Αμώμου Συλλήψεως στην εποχή της ταινίας, γεγονός που είχε προκαλέσει σκάνδαλο στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας με τον Πάπα να την καταδικάζει δημοσίως (παίζουν: Μίριεμ Ρουσέλ, Τιερί Ροντ, Φιλίπ Λακόστ και νεότατη η Ζιλιέτ Μπινός).

Στο Studio όμως αυτές τις μέρες πραγματοποιείται και το Φεστιβάλ Σύγχρονου Σουηδικού Κινηματογράφου που περιλαμβάνει οκτώ αντιπροσωπευτικές ταινίες των τελευταίων ετών και ολοκληρώνεται την Τετάρτη 24 Απριλίου.

Τέλος, από την Κυριακή 21 Απριλίου προβάλλεται στις αίθουσες και το ντοκιμαντέρ «Χρήστος, το τελευταίο παιδί» (Ιταλία/ Γαλλία/ Ελλάδα, 2022) της Τζούλια Αμάτι, που αναφέρεται στον μόνο μαθητή του δημοτικού σχολείου των Αρκιών. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Giornate degli Autori του Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ απέσπασε αρκετά βραβεία στο 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.