- Advertisement -
Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν όταν διάβασα πρόσφατα στο story μιας φίλης μου το ποίημα της Δότας Σαρβάνη, Αναμάρτητοι, το οποίο περιέχεται στην ποιητική ανθολογία Δυσμενής Μετάθεση, όψεις της επαρχίας στην ελληνική ποίηση (τόμος αφιερωμένος στον ποιητή Μίμη Σουλιώτη) από τις εκδόσεις Πηγή.
Αν μπορούσα να γράφω μετά μουσικής θα επέλεγα ένα τζαζ μουσικό χαλί, για παράδειγμα τον δίσκο Flight to Denmark του αγαπημένου μου Duke Jordan ή το soundtrack της ταινίας A Rainy Day in New York του Woody Allen.
Το πιο οδυνηρό στη διαδικασία της συγγραφής για εμένα προσωπικά είναι ο φόβος της επόμενης γραφής. Μοιάζει αρκετά με την αγωνία του τερματοφύλακα πριν από τη διαδικασία των πέναλτι. Φαντάζουν τόσα πολλά τα ενδεχόμενα και οι επιλογές αλλά και τόσο αυξημένες οι πιθανότητες μη ανταπόκρισης στην πρόκληση, ώστε το μυαλό συχνά μουδιάζει. Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που η πρώτη λέξη θα ακουμπήσει στο χαρτί όπως η μπάλα στην άσπρη βούλα. Τότε αναλαμβάνει δράση η αδρεναλίνη και ενίοτε προκύπτουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Τρία βιβλία που θα πρότεινα οπωσδήποτε για μια βιβλιοθήκη Λυκείου θα ήταν η Ηλιόπετρα του Οκτάβιο Πας σε μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη (εκδόσεις Gutenberg), Απαντα τα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη (εκδόσεις Κέδρος) και η Αυτοπροσωπογραφία του Λευκού του Χάρη Βλαβιανού (εκδόσεις Πατάκη). Αυτά βέβαια ως πρώτες σκέψεις μέσα από ένα πλήθος άλλων απαραίτητων επιλογών.
Η κριτική που αποδέχομαι και με αφορά μπορεί να προέρχεται από τον οποιονδήποτε για το οτιδήποτε και προσπαθώ πάντοτε να την ακούω προσεκτικά. Οσον αφορά το γράψιμο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το πολιτισμικό του κεφάλαιο κρίνει αυτό που διαβάζει και έχει κάτι σπουδαίο να συνεισφέρει σε εμένα, συλλαμβάνοντας τη γραφή μου από τη δική του μοναδική οπτική γωνία, στην οποία εγώ δεν θα είχα ποτέ πρόσβαση, αν δεν μου την επικοινωνούσε. Κάθε κριτική, λοιπόν, αποτελεί για εμένα ιδιαίτερη τιμή και είναι καλοδεχούμενη.
Η αυτοκριτική ξεκινάει από την πρώτη στιγμή που αποτυπώνεται στο χαρτί οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο, τουλάχιστον σε μια αρχική μορφή. Και διακόπτεται αναγκαστικά με το τυπωθήτω. Είναι μια διαδικασία επίπονη μα απαραίτητη και εποικοδομητική, η οποία στην ουσία δεν ολοκληρώνεται ποτέ, καθώς πάντα μπορεί να προκύψει κάποια αμφιβολία για την επιλογή μιας λέξης ή για τη μορφή ενός στίχου. Αλλά και στην καθημερινή ζωή ο αναστοχασμός και η αυτοκριτική αποτελούν απαραίτητα χαρακτηριστικά στοιχεία κάθε ανθρώπου, ο οποίος δεν μεγαλώνει απλώς, αλλά αγαπά να μαθαίνει και να εξελίσσεται.
Η αρχή ενός κλασικού βιβλίου που πάντα θα ζηλεύω είναι ο πρόλογος από την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη ή οι στίχοι με τους οποίους ανοίγει η περίφημη The Waste Land του T. S. Eliot.
Όταν ακούω για την «κρίση της λογοτεχνίας» ή τη «λογοτεχνία της κρίσης» σκέφτομαι ότι προφανώς έχουμε κάνει σημαντικά και πολυάριθμα λάθη ως κοινωνία, για να βιώνουμε αυτή τη δυσάρεστα παγιωμένη κατάσταση της καθημερινότητας, κατά την οποία η λογοτεχνία και γενικότερα η τέχνη έχουν καταλήξει να αφορούν ολοένα και λιγότερους, ίσως και γιατί η συντριπτική πλειοψηφία συνθλίβεται από το άγχος για την εξασφάλιση των απαραίτητων για την επιβίωση. Φυσικά, οι συγγραφείς – αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πραγματικότητας – ως θύτες και θύματά της, την καταγράφουν – ο καθένας με το δικό του βλέμμα.
Ενα ποίημα
Διαδερμία
μόνοι απαλλαγμένοι
ντύματα περιττά φιλιά
ή χάδια
ο ήλιος ανακαλύπτεται
το φως αναδύεται από την επιδερμίδα τους
ικανοποιώντας πολλαπλές ιδανικές γωνίες
πρόσπτωσης στο σώμα τους
ο άνδρας χάνεται στη γυναίκα
και η γυναίκα βυθίζεται στον άνδρα
χωρούν ο ένας στο κορμί του άλλου
απόλυτα
έκθαμβοι φορούν ο ένας τον άλλο
Comments are closed.