Τασούλας, Βολανάκης, Καρυωτάκης

Επειτα από την κλοτσοπατινάδα των ακροδεξιών του Κοινοβουλίου και τη σύλληψη και απαγγελία κατηγορίας κατά του βουλευτή, πρώην των «Σπαρτιατών», Φλώρου, στην οποία συνέβαλε χάρη στις νομικές του γνώσεις, ο πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας, δεν πήγε να ξεκουραστεί. Αντίθετα, επισκέφτηκε το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδας στον Πειραιά, όπου εγκαινίασε έκθεση αφιερωμένη στον «ζωγράφο της θάλασσας» Κωνσταντίνο Βολανάκη (1837-1907).

Ο πρόεδρος αναφέρθηκε στην πρωτοποριακή στάση του ζωγράφου, μια εποχή που «η τέχνη και οι θεσμοί στην Ελλάδα προηγήθηκαν της κοινωνίας», ορίζοντας τον προσανατολισμό της χώρας, «που είναι κατά βάσιν ευρωπαϊκός – επειδή το ευρωπαϊκό δεν είναι ξένο, έχει τις ρίζες του στην Ελλάδα, στη Ρώμη και στον χριστιανισμό». Τόνισε, όμως, και «τα βαθύτερα αισθήματα του καλλιτέχνη, πολύ προσωπικά, δυσεξιχνίαστα, ανεξιχνίαστα», όπως είπε, που επίσης καθορίζουν το έργο του. Γι’ αυτόν τον ψυχισμό του, θεωρεί ότι ο Βολανάκης ήταν κάτι σαν ο Κώστας Καρυωτάκης της ζωγραφικής. Γι’ αυτό έκλεισε την ομιλία του με ένα καρυωτακικό αυτή τη φορά (και όχι καβαφικό) ποίημα, το «Τελευταίο ταξίδι»: «Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου / και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα! […] να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι, / δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω».