- Advertisement -
Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο δίκαιο αγώνισμα από τον μαραθώνιο. Ο,τι του δώσεις, θα πάρεις. Κι αν προσπαθήσεις να τον ξεγελάσεις, θα φας τα μούτρα σου. Δηλαδή, ξέχνα το.
Το διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την περασμένη Κυριακή τρέχοντας στον London Marathon. Πήγα να κάνω εξυπνάδα και τελικά το πλήρωσα. Οχι ακριβά, αλλά το πλήρωσα.
Η στρατηγική που είχα επιλέξει πριν από την εκκίνηση ήταν να τρέξω με ένα τέμπο γύρω στα 4:50 λεπτά / χλμ. μέχρι το 32ο χλμ. και στη συνέχεια να επιχειρήσω, αν έχω δυνάμεις, να επιταχύνω για να τερματίσω με μία όσο το δυνατόν καλύτερη επίδοση και με ανοικτό το ενδεχόμενο ενός PB.
Εκανα όμως το λάθος που συμβουλεύω αρχάριους δρομείς να μην κάνουν. Γύρω στο 6ο χλμ. αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Διαπιστώνοντας ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές για τρέξιμο (κρύο και συννεφιά) κι επειδή αισθανόμουν αρκετά καλά, παρασύρθηκα και είπα να τρέξω πιο γρήγορα. Για την ακρίβεια ρίσκαρα με ένα τέμπο που αν το διατηρούσα, θα μου έδινε μια επίδοση Sub 3:20. Δεν βγήκε. Αντεξα μέχρι το 26ο χλμ. και στη συνέχεια έπεσα πάνω στον γνωστό «τοίχο» έχοντας μπροστά μου 16 μαρτυρικά χλμ.
Με ατομικό ρεκόρ 3:21:55 και μάλιστα στη δύσκολη διαδρομή της Αθήνας το 2021, έκανα στο Λονδίνο 3:31:31 και λέω πάλι καλά που έφτασα στον τερματισμό…
Αν είχα ακολουθήσει την αρχική μου στρατηγική, είναι βέβαιο ότι θα έκανα καλύτερο χρόνο και μπορεί και να έσπαγα και το ατομικό μου ρεκόρ. Είναι βέβαιο επίσης ότι θα είχα ευχαριστηθεί όλη τη διαδρομή, κάτι που δεν συνέβη στην κατάσταση που βρέθηκα μετά το 26ο χλμ.
Ο μαραθώνιος όμως δεν συγχωρεί μαγκιές. Εκ των υστέρων χαρακτηρίζω αυτό που έκανα αγωνιστικά «αυτοκτονικό» και παράδειγμα προς αποφυγή.
Παρ’ όλ’ αυτά τερμάτισα χαρούμενος και τρισευτυχισμένος γιατί σε 17 μαραθωνίους έχω 17 τερματισμούς. Το απόλυτο δηλαδή φέρνοντας εις πέρας την αποστολή μου, δηλαδή το μήνυμα στον προορισμό του.
Comments are closed.