«Με τον Λάνθιμο ξαναβρήκα την τρέλα μου»

n Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε τώρα το έργο «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος»;

Συνδέθηκα με αυτό το κείμενο. Ηρθε σε μια στιγμή που έχω αρκετά καλά ακονισμένα μέσα μου τα εργαλεία μου. Επίσης υπάρχει και η δική μου εσωτερική ανάγκη. Ηθελα δηλαδή να την πω αυτή την ιστορία.

n Ποια είναι τα στοιχεία που σας οδήγησαν σε αυτό το έργο;

Υπάρχουν και λειτουργούν παράλληλα πράγματα. Κάποια μπορείς να τα πεις και κάποια παραμένουν άρρητα. Αν προσπαθήσεις να τα βάλεις σε λέξεις αποδυναμώνονται, γίνονται πιο φθηνά. Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που γράφει ο συγκεκριμένος συγγραφέας, Ζουζέπ Μαρία Μιρό, γιατί καταφέρνει να συνδυάζει μια τρομακτική αμεσότητα με μια βαθιά ποιητικότητα, κάτι που είναι τρομακτικά δύσκολο. Γνωρίζει από δραματουργία πώς να κλιμακώνει και να δημιουργεί ένα έργο χωρίς να πλατειάσει. Ξέρει να γράφει θέατρο. Το να βρίσκεις ποίηση στο τίποτα είναι πολύ σπουδαίο. Ο τρόπος που εκφράζεται δεν είναι μέσα από βαρύγδουπες και καταγγελτικές φράσεις αλλά από απλά πράγματα.

n Το θέμα του έργου κινείται γύρω από το κομμάτι της βίας.

Η ιστορία ξεκινάει με τη δολοφονία ενός εφήβου όπου το πτώμα του βρίσκεται πεταμένο σ’ ένα χωράφι έξω από ένα χωριό. Αυτό το έγκλημα γίνεται αφορμή για να θίξει πολλά θέματα εκτός από το προφανές. Μιλά για την αποσιώπηση και το πόσο συνένοχοι είμαστε όταν κλεινόμαστε στη ζωούλα μας. Πόσο ανεκτικοί είμαστε στη διαφορετικότητα. Πώς επιτρέπουμε να ανθήσει κάτι κακό και να απλωθεί. Και αντιλαμβάνεται κανείς ότι τελικά είναι πιο εύκολα να απλωθεί η βρώμα. Η ομορφιά θέλει ενεργητική προσπάθεια.

n Τι σας συγκίνησε περισσότερο;

Ολη η πορεία, η συναισθηματική διαδρομή που παρακολουθούμε, από τον αθώο μικρό Αλμπερ μέχρι το τελευταίο πλάσμα τον Ελι, που φεύγει από τον τόπο του για να επιβιώσει. Υπάρχουν περιοχές ακόμη και στους πιο αρνητικούς ήρωες, που αναγνωρίζω ένα κομμάτι του εαυτού μου και αυτό με φοβίζει.

n Ποιο ακριβώς;

Της μη ανεκτικότητας που μπορεί να έχω – να μην έχω στην ουσία – σε άλλα πράγματα. Νομίζω ότι πολλές φορές – για παράδειγμα – μπορεί να καταλήγω κι εγώ σε συμπεράσματα για άλλους ανθρώπους χωρίς να έχω ζήσει, να έχω μια εμπειρία. Παρ’ όλο που πρέπει να πούμε ότι η δουλειά μας μάς προσφέρει τη δυνατότητα – αν εμπλεκόμαστε βαθιά με τους χαρακτήρες που υποδυόμαστε – να γινόμαστε όλο και πιο ανεκτικοί, πιο ανοιχτοί. Τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να συμβαίνει.

n Ποιο κομμάτι σας ελευθερώθηκε με τη συγκεκριμένη παράσταση;

Εχουν μαλακώσει μέσα μου περιοχές, ιδέες, αισθήματα. Αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη να καταλήξω κάπου. Οταν τελειώνει η παράσταση, οι θεατές δεν φεύγουν και πολλές φορές ακούω να λένε «δεν μπορώ να πω κάτι, να μιλήσω τώρα». Θα χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση: πρέπει να παίζεις «τα ρέστα σου» για να προκύψει κάτι που θα έχει νόημα. Εγώ βγαίνω πιο ξεκούραστος και πιο τολμηρός. Οταν φτάνει η στιγμή για να αρχίσει είμαι πιο κοντά στον φόβο και σκέφτομαι «θα τα καταφέρω;». Υπάρχει μια αίσθηση Γολγοθά.

n Να μείνουμε στον φόβο που αναφέρατε; Ποιος είναι ο μεγαλύτερος;

Κυρίως προσωπικοί, δεν συνδέονται με τη δουλειά. Σκέφτομαι ότι όποια δυσκολία και να προκύψει αν είμαι καλά μπορώ να την αντιμετωπίσω. Δεν φοβάμαι αν θα ‘χω να ζήσω, αν είμαι υγιής. Ετσι έχω μεγαλώσει.

n Με πολλή αγάπη δηλαδή.

Πάρα πολλή, τρομακτική από την οικογένειά μου. Και αυτό είναι τρομερό εφόδιο και τρομερή στήριξη όταν χρειάζεται να ακουμπήσεις κάπου.

n Πότε χρειάστηκε να στηριχθείτε, να πιαστείτε από κάπου;

Οπως έχω πει εγώ κατά τύχη – στην κυριολεξία – μπήκα στο Εθνικό. Είχα εισαχθεί στο Πολυτεχνείο, κάποια στιγμή βρέθηκα στο κέντρο για να βοηθήσω μια φίλη μου να πάει να δώσει, γιατί δεν ήξερε πού είναι η Πειραιώς. Ετσι ξεκίνησε αυτή η διαδρομή. Τελείως τυχαία. Μάλιστα κάποια στιγμή τσακώθηκα και ήθελα να φύγω από τη σχολή γιατί δεν μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που μας δίδασκαν να παίζουμε. Τον έβρισκα παλιομοδίτικο και έφυγα.

n Και πώς επιστρέψατε;

Εξαιτίας του Διαγόρα Χρονόπουλου που μου είπε «έλα να τελειώσεις και μετά θα αρχίσει η μαθητεία σου, η πορεία σου, θα βρεις τι θες και τι είσαι». Οπως και έγινε. Ακουσα τη συμβουλή του. Για να απαντήσω όμως στο ερώτημά σου πότε χρειάστηκε να πιαστώ από κάπου: πριν από είκοσι χρόνια, μόλις έκλεινε ένας κύκλος συνεργασίας με τον Θωμά Μοσχόπουλο στο Αμόρε. Ημουν ήδη έξι χρόνια στον χώρο, γιατί ξεκίνησα πολύ μικρός. Αρχισα να ωριμάζω, να πατάω στα δικά μου πόδια. Ομως αισθανόμουν να μη με ικανοποιεί τίποτα. Μου φαίνονταν όλα – εγώ, το θέατρο, ό,τι υπήρχε γύρω μου – κλισέ, έτοιμα, προμαγειρεμέρα. Τίποτα δεν μ’ ενθουσίαζε.

n Βρεθήκατε σε τέλμα.

Ακριβώς. Σκεφτόμουν να κάνω οτιδήποτε άλλο που θα με ευχαριστούσε περισσότερο αλλά να μη βρίσκομαι στο θέατρο. Βρέθηκα σε αυτή τη θέση ίσως γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν μαθητής, δίπλα στον Θωμά. Ηξερα ότι μπορώ να κάνω πολλά άλλα πράγματα, γι’ αυτό μου έδινε και μια άνεση να πω με μεγαλύτερη ευκολία σταματάω, τα παρατάω.

n Τι σας κράτησε;

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Γιώργος Λάνθιμος. Ημασταν ήδη φίλοι πέντε χρόνια πριν, γνωριστήκαμε ως θεατές σε κάποιες παραστάσεις χορού. Τότε ο Γιάννης Χουβαρδάς του πρότεινε να σκηνοθετήσει ένα έργο στις δοκιμές του Αμόρε – ένα πρόγραμμα όπου νέοι σκηνοθέτες έκαναν για μία εβδομάδα παράσταση. Ετσι δουλέψαμε για πρώτη φορά. Αυτό το συμβάν με κινητοποίησε ξανά.

n Με ποιον τρόπο;

Αρχισα με τον Λάνθιμο να ξαναβρίσκω την τρέλα μου, το ενδιαφέρον, τη χαρά να παίζω, να εφευρίσκω κόσμους, τρόπους! Μπήκα σε περιοχές που δεν είχα εντοπίσει μέχρι τότε. Πολύ παράδοξες και περίεργες. Τον έχουμε δει τον κόσμο του Λάνθιμου. Τότε ξεκινούσε κι εκείνος και δοκίμαζα πράγματα στα οποία εγώ ήμουν ανοιχτός γιατί ήταν διαφορετικά και μ’ ελευθέρωσαν. Με οδήγησε σε αυτό χωρίς να το περιμένω – παίζοντας και σχεδόν προκαλώντας ο ένας τον άλλον, ψάχνοντας. Ετσι βρεθήκαμε σε πεδία αστεία, μέσα από τον κόσμο του παράδοξου και πολύ δημιουργικά. Αυτό με κράτησε. Ο Λάνθιμος μου ξαναγέννησε την επιθυμία. Αρχισα να σκέφτομαι ότι αν μπορεί να γίνει αυτό, μπορούν να γίνουν ακόμη χιλιάδες πράγματα. Συνειδητοποίησα ότι το αδιέξοδο που βρισκόμουν ήταν πόρτα για να την ανοίξω και να βρεθώ κάπου αλλού.

n Φοβάστε μήπως βρεθείτε πάλι σε αυτό το αδιέξοδο;

Ας έρθει και θα δούμε τι θα γίνει. Πολλές φορές ίσως το προκαλούμε για να πάμε σε κάτι καινούργιο.

n Στην υποκριτική όμως τι βρήκατε;

Παρ’ όλο που φαινομενικά ήμουν ένας εξωστρεφής τύπος, αυτή η άνεση δεν αρκούσε για να εκφράσω πράγματα που μέσα μου αισθανόμουν ότι υπήρχαν αλλά δεν έβρισκαν τρόπο να βγουν προς τα έξω. Αυτό που περιγράφω τώρα συνδέεται με κοινωνικά θέματα, το ποιος εγώ θέλω να είμαι, αλλά και την πολυπλοκότητα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Ενιωσα ότι η υποκριτική μού έδινε έναν διάδρομο επικοινωνίας με τους άλλους. Με τρόπο μάλιστα που ήμουν πολύ πιο ελεύθερος. Εδωσα αξία σ’ εμένα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για να με κρατήσει.

n Γιατί είστε περήφανος έπειτα από τόσα χρόνια πορείας;

Για τις συνεργασίες και τις μικρές οικογένειες που έχουμε δημιουργήσει με την Ιώ Βουλγαράκη και τη Δέσποινα Κούρτη (σ.σ. τη σύζυγό του), την ομάδα ΠΥΡ. Επίσης για κάποιες παραστάσεις που έρχονται και συντονίζονται με το σωστό timing το δικό μου, του κοινού, των συνεργατών.

n Και για ποιο πράγμα δεν είστε;

Δεν με έχει κάνει κάτι να ντρέπομαι. Αλλά θα ήθελα να καταφέρω να έχω περισσότερο χρόνο προετοιμασίας για μια δουλειά. Να μπορώ να αφιερωθώ περισσότερο χωρίς να χρειάζεται να κάνω – όπως οι περισσότεροι – ακόμη και τέσσερα πράγματα μέσα στη σεζόν.

n Τι ετοιμάζετε για του χρόνου;

«Αννα Καρένινα» αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα. Θέλουμε να κάνουμε μια πολύ γερή και γενναία διασκευή. Ιδωμεν.