«Στις μέρες μας οι άνθρωποι γίναμε αριθμοί»

Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν, η Γιολάντα Μπαλαούρα έγινε η Πολυξένη Γιαννακάκη. Μητέρα της Λίνας και σύζυγος του σκληρού Δημήτρη, είναι από τους πιο αγαπητούς ήρωες του «Ναυαγίου», της δραματικής σειράς του Mega. Λόγω της χαρακτηριστικής της αθωότητας και της συναισθηματικής αντίληψης του κόσμου, λειτουργεί σαν ένα φως μέσα στο σκοτάδι που συχνά δείχνει να τυλίγει τους γύρω της.

Πώς διαχειρίζεσαι τον ρόλο της Πολυξένης;

Βασίζομαι πολύ στην καλοσύνη της και στην αγάπη με την οποία περιβάλλει την οικογένειά της. Εχω επενδύσει στην αθωότητά της και στη θετική της στάση απέναντι στους ανθρώπους. Ακόμη και όταν ζει με το κακό, δεν το αντιλαμβάνεται διότι δεν μπορεί να διανοηθεί πως αυτό μπορεί να υπάρχει στο δικό της σύμπαν.

Η Πολυξένη είναι μια γυναίκα υποταγμένη στον σύζυγό της. Δεν θυμίζει αρκετά το πρότυπο που έχει θέσει για τη γυναίκα η πατριαρχία σήμερα;

Μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που διαδραματίζεται η σειρά, σαφώς και ανταποκρίνεται ο ρόλος της Πολυξένης στο συγκεκριμένο πρότυπο. Ομως οι περισσότεροι γυναικείοι χαρακτήρες στις σειρές εποχής συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους κανόνες που έχουν τεθεί για τις γυναίκες σε αυτές τις εποχές. Στις μέρες μας όμως η πατριαρχία θεωρώ ότι έχει δεχτεί πλήγματα και καλώς τα έχει δεχτεί. Οσο οι γυναίκες αποκτούν μόρφωση, γνώση και μπαίνουν στην αγορά εργασίας και κατακτούν ηγετικές θέσεις, το πρότυπο του άντρα – αφέντη καταρρέει. Η υποταγμένη σύζυγος είναι περισσότερο πρότυπο περασμένων δεκαετιών, που δυστυχώς ακόμη σε πολλές περιπτώσεις επικρατεί. Ομως στη σημερινή εποχή και με τόσο πολλές μονογονεϊκές και ομόφυλες πλέον οικογένειες, αυτό το πρότυπο ελπίζω πως σε λίγα χρόνια θα πάψει να υπάρχει όσον αφορά τουλάχιστον την ελληνική πραγματικότητα.

Η σειρά ζωντάνεψε μια μεγάλη ναυτική τραγωδία. Πόσο απέχει αυτή από τις καθημερινές τραγωδίες που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας;

Δυστυχώς η επικαιρότητα μας δείχνει πως το μόνο που αλλάζει σε τέτοιες μεγάλες και πολύνεκρες τραγωδίες είναι μόνο οι χρονολογίες. Ανθρωποι επιβιβάζονται σε ένα πλοίο ή σε ένα τρένο και δεν θα φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Αλλοι θα το πουν ανθρώπινο λάθος, άλλοι θα το πουν θυσία για το κέρδος, το αποτέλεσμα όμως θα είναι το ίδιο. Χαμένοι άνθρωποι, άδειες αγκαλιές, σπίτια που κλείνουν. Και ποια είναι η τιμωρία; Πόσο μπορεί να κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; Στις μέρες μας φαίνεται πως συνηθίσαμε τις απώλειες. Οι άνθρωποι γίναμε αριθμοί. Δεν πρέπει να συνηθίσουμε τον θάνατο, πρέπει να πολεμάμε για τη ζωή και να τη διεκδικούμε καθημερινά.

Στην τηλεοπτική σου πορεία διακρίθηκες για τους κωμικούς σου ρόλους, ενώ τώρα στο «Ναυάγιο» καλείσαι να υποδυθείς έναν δραματικό. Ηταν μία πρόκληση για εσένα αυτή η στροφή;

Είχα τη χαρά να παίξω σε αρκετές κωμικές και εξαιρετικά δημοφιλείς σειρές στην τηλεόραση και ήθελα πάρα πολύ να κάνω κάτι διαφορετικό. Κάθε κωμικός ρόλος κρύβει ένα δράμα μέσα του και το αντίθετο. Μου αρέσει πάρα πολύ η Πολυξένη και όλο αυτό που διαπραγματεύεται. Η υποταγή της στην πατριαρχική φιγούρα του πάτερ φαμίλια της οικογένειας, η αθωότητά της, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο δημιουργούν μια γυναίκα που ζει μια τραγική ζωή, χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Σαν την Πολυξένη έζησαν ολόκληρες γενιές γυναικών, προορισμένες να παντρευτούν και να γεννήσουν παιδιά. Χωρίς προσωπικές ελευθερίες. Χωρίς δικαίωμα στη μόρφωση, χωρίς δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή τους. Ομως και πολλές γυναίκες «βολεύτηκαν» με τέτοιες καταστάσεις και τέτοιους γάμους κρύβοντας κάτω από το χαλί συμπεριφορές και νοοτροπίες για να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες και για τα μάτια του κόσμου. Γενιές βαθιά τραυματισμένες ψυχικά. Και μην ξεχνάμε πως αυτά τα τραύματα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Πάντα είναι πρόκληση για έναν ηθοποιό να ερμηνεύσει χαρακτήρες μιας άλλης εποχής και ενός άλλου τρόπου ζωής.

Εκτός από «Το ναυάγιο», παίζεις και στην παράσταση «Περλιμπλίν και Μπελίσα» στο θέατρο Πορεία. Πώς αντιμετωπίζεις τον ρόλο μιας γυναίκας που σπρώχνει ουσιαστικά την κόρη της σ’ έναν πλούσιο γάμο χωρίς να τον θέλει η ίδια;

Η μητέρα της Μπελίσα είναι μια γκροτέσκα φιγούρα που δεσπόζει σκηνικά στο εικαστικό σύμπαν της παράστασης. Μέσα από αυτήν βγαίνει και γεννιέται η νεαρή Μπελίσα που μόλις ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά της. Είναι όμως συνδεδεμένη και με τα δύο δαιμόνια που μαζί με τη μητέρα υπηρετούν αυτό το παράδοξο παραμυθόδραμα. Είναι μία μητέρα που ουσιαστικά ασκεί βία στη νεαρή Μπελίσα και την ωθεί σε αυτόν τον γάμο, χωρίς να της επιτρέπει άλλη επιλογή. Ομως η ατέρμονη εσώτερη επιθυμία των ανθρώπων να βυθιστούν στην ηδονή του ατόφιου συναισθήματος μέχρι θανάτου δεν συνάδει με αυτά που συμβουλεύει η μητέρα τη νεαρή Μπελίσα. Και ο τρόπος που η κόρη θα γνωρίσει αυτό το ατόφιο συναίσθημα θα είναι οδυνηρός και παντοτινός.