- Advertisement -
Δεν υπάρχει κοντσέρτο που να δίνει και να μην έχει μέσα του πολύ αυτοσχεδιασμό. Με αυτή τη βεβαιότητα, που συνοψίζει την ουσία της μουσικής του φιλοσοφίας, ο Νικόλας Αναδολής ετοιμάζεται να εγκαινιάσει τη νέα σειρά Jazz @ Megaron με το πρόγραμμα «Μικρά μουσικά αφηγήματα», την 1η Νοεμβρίου στις 20.30, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο διακεκριμένος πιανίστας και συνθέτης παρουσιάζει για πρώτη φορά μια ενότητα πρωτότυπων συνθέσεων, πρελούδια, τραγούδια χωρίς λόγια και ιντερμέτζο, που συγκροτούν ένα πιανιστικό σύμπαν γεμάτο κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Επηρεασμένος από τον ρομαντισμό του Σοπέν και του Ραχμάνινοφ, τον ιμπρεσιονισμό αλλά και τον μινιμαλισμό, ενώνει την αυστηρότητα της κλασικής φόρμας με την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού, αναδεικνύοντας, όπως εξηγεί, «την προσωπική του άποψη σε μια ένωση της κλασικής και της τζαζ παράδοσης».
Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με διασκευές πάνω στη «Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι και στο αγαπημένο soundtrack του Ενιο Μορικόνε «Cinema Paradiso», δύο έργα που ο ίδιος μεταφράζει στο προσωπικό του μουσικό ιδίωμα. Η διαδικασία πίσω από τη δημιουργία είναι εξίσου συναρπαστική. «Ακόμα και τα μικρά αποσπάσματα που θα παρουσιάσω ως θέματα έχουν προκύψει από αυτοσχεδιασμό» εξηγεί. «Παλαιότερα τα έγραφα όλα σε παρτιτούρες, για να τα παίζουν κι άλλοι μουσικοί. Τώρα, θέλω να πιάσω το συναίσθημα μιας ιδέας, που μπορεί να έχει διάρκεια μόλις τριάντα δευτερολέπτων ή ενός λεπτού. Την ηχογραφώ στο κινητό, και αυτό γίνεται υλικό για μετά». Αυτές οι πρόχειρες ηχογραφήσεις, όπως λέει, «δίνουν μια συναισθηματική βάση, έναν πυρήνα από τον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα».
Αυτοσχεδιασμός
Για τον Αναδολή η έμπνευση δεν σταματά στη στιγμή της σύνθεσης. Συχνά, η ίδια η σκηνή γίνεται ο τόπος όπου γεννιέται κάτι απρόβλεπτο. «Προσπαθώ όλες οι συναυλίες να ηχογραφούνται. Πολλές φορές, εκεί που είναι να παίξω κάτι συγκεκριμένο, με εμπνέει τόσο το κοινό που αυτοσχεδιάζω κι αυτό που προκύπτει είναι συχνά πολύ καλύτερο, γιατί έχει να κάνει πραγματικά με τη στιγμή». Η στιγμή αυτή είναι ιερή, «αν αισθανθείς τη σύνδεση και δεν τη φοβηθείς, είναι κάτι πολύ δυνατό» λέει και ξεκαθαρίζει: «Οταν μιλάω για αυτοσχεδιασμό, δεν εννοώ το συνηθισμένο. Εννοώ θέματα που γεννιούνται εκείνη τη στιγμή, χωρίς καμία προετοιμασία. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να μεταφράσω το συναίσθημα που βιώνω στον χώρο μέσω της μουσικής. Είμαι σαν ένας διερμηνέας που προσπαθεί να αποδώσει λεπτά συναισθήματα, χωρίς να με νοιάζει πώς θα κριθούν οι νότες. Δεν υπάρχουν κανόνες τότε».
Πίσω όμως από αυτή την ελευθερία κρύβεται βαθιά γνώση. «Η προετοιμασία του αυτοσχεδιασμού είναι πολύ απαιτητική. Οσο περισσότερο και σε μεγαλύτερο βάθος ασχολείσαι με μια μουσική, τόσο πιο εύκολα μπορείς να την αυτοσχεδιάσεις» σημειώνει. Από τα νεανικά του χρόνια στο Μουσικό Κολέγιο Berklee, όπου βυθίστηκε στον κόσμο του Οσκαρ Πίτερσον, του Μπραντ Μελντάου και του Τσικ Κορία, έως σήμερα, που αντλεί έμπνευση από τη συμφωνική γραφή του Μάλερ, ο Αναδολής διανύει μια πορεία συνεχούς μεταμόρφωσης. «Ολες οι συμφωνίες του Μάλερ, ιδίως η 2η, η 5η, η 6η και η 8η, είναι έργα που έχω ακούσει πάνω από 150 φορές. Μου έμαθαν πώς να φτιάχνω κάτι μεγαλύτερο μέσα στον αυτοσχεδιασμό, πώς να αναπτύσσω το ένα στοιχείο ώστε να συνδέεται με το άλλο και να δημιουργεί ροή. Από τη στιγμή που ξεκινάς, είναι σαν να βλέπεις μια καλή ταινία. Η πολύ όμορφη τέχνη είναι όταν ακούμε κάτι που είναι ολοκληρωμένο». Ισως εκεί να βρίσκεται και η ουσία των «Μικρών μουσικών αφηγημάτων», στην προσπάθεια να αποτυπωθεί το ανείπωτο, να γίνει το συναίσθημα ήχος και η στιγμή μουσική διάρκεια.
Comments are closed.