Στέφανος Ντούσκος: «Το δικό μας αγώνισμα έχει πολύ κουπί και εκτός αγώνων»

Θα μπορούσε να δηλώνει συλλέκτης μεταλλίων, καθώς μετά και το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κωπηλασίας της Σαγκάης ο Στέφανος Ντούσκος συμπλήρωσε την ακριβοθώρητη συλλογή του με κορυφαία πετράδια του στέμματος φυσικά τα δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2021) και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (2025).

Ως έμπειρος κωπηλάτης τραβάει κουπί από μικρός, αλλά για να φτάσεις στην κορυφή του κόσμου σε Ολυμπιακούς και Παγκόσμιο θέλει το δεκαπλάσιο (και λίγο λέμε) κουπί εκτός νερού. «Ναι, πίσω από αυτό κρύβεται πολλή δουλειά, πολλή προσπάθεια. Εμείς, ειδικά στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά, είμαστε γύρω στις 300 μέρες τον χρόνο και κάνουμε προπόνηση καθημερινά οκτώ ώρες τη μέρα εκτός από Πέμπτη και Κυριακή απόγευμα. Δηλαδή το πρόγραμμά μας είναι πολύ δύσκολο καθώς κάνουμε προπόνηση το πρωί, μετά φαγητό, μετά λίγο ύπνο, μετά βάζουμε ξανά προπόνηση, φαγητό και ύπνο και έτσι περνάει η καθημερινότητά μας. Είναι αρκετά δύσκολος o πρωταθλητισμός για να μπορέσεις να φτάσεις τόσο ψηλά. Από κει και πέρα είμαστε μακριά από τους φίλους μας, τις οικογένειές μας. Αλλά εντάξει, όταν ανεβαίνεις στο βάθρο και ακούς τον εθνικό μας ύμνο ανατριχιάζεις και τα ξεχνάς όλα, πόνους, θυσίες, δυσκολίες. Βλέπεις ψηλά την ελληνική σημαία και απογειώνεσαι» μας λέει ο κορυφαίος έλληνας κωπηλάτης που λατρεύει αυτό που κάνει.

«Σίγουρα για να μπορέσεις να ακολουθήσεις αυτό τον δρόμο πρέπει να το αγαπάς κιόλας. Δεν μπορείς να το κάνεις από αγγαρεία, όπως προσπαθούν να το κάνουν κάποιοι. Οτιδήποτε. Νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο για να μπορέσουν να το καταφέρουν όλοι. Αλλά σε όποιους αρέσει ο αθλητισμός και το αγαπάνε το άθλημα το οποίο κάνουν, νομίζω ότι προσπαθούν έτσι να τα καταφέρουν. Γενικά έχει πολύ κουπί, να το πω έτσι, το δικό μας αγώνισμα. Πολύ κουπί και εκτός αγώνων δηλαδή είναι όλη η προετοιμασία που τραβάμε κουπί που λέμε. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η προετοιμασία η χειμερινή μέχρι να φτάσεις στους αγώνες. Εκεί είναι ο περισσότερος όγκος, η πιο πολλή κούραση. Ολα αυτά είναι το πιο δύσκολο κομμάτι να το ξεπεράσει ένας αθλητής για να μπορέσει όταν φτάνουμε στους αγώνες να είμαστε φορμαρισμένοι».

Και την ίδια ώρα ανταγωνίζονται 100% επαγγελματίες αθλητές όπως ο γερμανός χρυσός ολυμπιονίκης στο Παρίσι και στο προηγούμενο Παγκόσμιο που τώρα νίκησε ο Στέφανος. «Ετσι είναι, είναι επαγγελματίες και ζουν από την κωπηλασία. Επίσης οι εγκαταστάσεις και όλα αυτά που έχουν είναι πολύ πιο προχωρημένα από εμάς. Και σε εμάς, η εγκατάστασή μας στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στον Σχινιά έχει διαλυθεί» λέει και μνημονεύει την ΕΟΕ και τον πρόεδρό της Ισίδωρο Κούβελο που κάνουν προσπάθεια αναγέννησης του εθνικού μας κωπηλατοδρομίου. «Τους ευχαριστούμε, προσπαθεί η Ολυμπιακή Επιτροπή τώρα με τον κ. Κούβελο να βοηθήσει όσο μπορεί να μπορέσει κάποιος να βρεθεί να φτιάξει το κωπηλατοδρόμιο γιατί είναι κρίμα. Είναι ένα στολίδι το οποίο έχει διαλυθεί τελείως, πέφτουν τα ξύλα και είναι και επικίνδυνο για αθλητές. Οι εξέδρες έχουν σπάσει τελείως, έχουν σκουριάσει, σε έναν ιστορικό χώρο που ο νυν πρόεδρός μας ο Βασίλης Πολύμερος με τον Νίκο Σκιαθίτη είχαν πάρει ολυμπιακό μετάλλιο το 2004. Και έχουν περάσει 21 χρόνια, μακάρι λοιπόν να φτιαχτεί τώρα, όχι ύστερα από 20 χρόνια. Αν θυμάμαι καλά το κόστος είναι περίπου 3-4 εκατομμύρια ευρώ καθώς το άφησαν εντελώς. Εχει τρυπήσει το πάτωμα, στάζει από πάνω το ταβάνι όταν κάνουμε μέσα προπόνηση ή όταν βρέχει. Εχουν πρόβλημα και τα προπονητήρια».

Το μυαλό του και η κουβέντα μας έρχεται πάλι στις δύο κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, τα χρυσά σε Τόκιο και Σαγκάη. «Φαίνεται ότι η Ασία μου ταιριάζει, είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα μου και οι δύο καλύτεροι χρόνοι που έχω φέρει. Ολα αυτά έγιναν μέσα από σκληρή δουλειά και υπομονή και θέληση».

Πώς μπήκε όμως η κωπηλασία στη ζωή του; «Είχαν έρθει κάποιοι προπονητές στο σχολείο μου στα Γιάννενα και με είχαν επιλέξει. Αρχισα από μικρός και ήμουν και στην τετράκωπο με την οποία πήγαμε στους Ολυμπιακούς του 2016 στο Ρίο, αλλά μετά οι άλλοι σταμάτησαν. Εγώ έβρισκα αθλητές, παίρναμε κάποια μετάλλια σε κατηγορίες νέων, αλλά οι περισσότεροι σταμάταγαν μετά. Δεν είναι εύκολο, είναι πολύ απαιτητικός ο πρωταθλητισμός σε ατομικό άθλημα ιδιαίτερα. Ετσι αποφάσισα να πάω στο απλό σκιφ για να έχω σίγουρα συμμετοχή». Μια δύσκολη εποχή – για όλους – ήταν ο κορωνοϊός και εκεί: «Κάναμε κωπηλασία στο σπίτι και στο γυμναστήριο όπως κάνει όλος ο κόσμος (γέλια). Σε κωπηλατικό μηχάνημα προσομοίωσης απόλυτης στη δύναμη αλλά χωρίς να έχεις το νερό και τις συνθήκες σε αυτό».

Και η πιο δύσκολη αποστολή όταν ήταν στην ελαφριά κατηγορία: «Το να φτάσω τα κιλά μου για να μπω στην κατηγορία που έπρεπε, εκεί ήταν Γολγοθάς. Πολύ δύσκολο γιατί είμαι και 1.86, οπότε έμενα σχεδόν νηστικός για μεγάλο διάστημα τρώγοντας τσίχλες για να ξεχνιέμαι και να νιώθω ότι κάτι μασάω και επίσης δεν έπρεπε να πίνω πολύ νερό και έτρωγα παγάκια! Είχα καταλάβει απόλυτα το… μαρτύριο του Πύρρου Δήμα και των άλλων αρσιβαριστών που το περιέγραφαν. Απλά όταν πλέον πήγα στην κατηγορία πάνω των 70 κιλών όλα τελείωσαν καθώς δεν χρειάζεται να είσαι συγκεκριμένα κιλά και τρως και παγωτό πριν από τον αγώνα αν θέλεις (γέλια) αλλά τρώνε και οι άλλοι ό,τι θέλουν».

Ενα αγώνισμα η κωπηλασία, που αν δεν έχεις χορηγούς είναι ζόρικο και το… κουπί μεγαλώνει. «Θα σας πω χαρακτηριστικά ότι το σκάφος μου κοστίζει 17.000 ευρώ που είναι για το μονό σκιφ έτσι; Γιατί μετά όταν πας σε διπλό πάλι δίκωπο και τετραπλό που ανεβαίνει 35, 40 και της οκτάκωπου φτάνει μέχρι και 55-60.000. Τα κουπιά κάνουν 1.000 ευρώ και επειδή είναι όλα κάρμπον στο σκάφος άμα σπάσει κάτι είναι πολύ ακριβό να το επισκευάσεις. Ευτυχώς είναι αλήθεια είναι ότι το Τόκιο ενδιαφέρθηκαν πάρα πολλοί χορηγοί για μένα και τους ευχαριστώ γιατί αν δεν έρχονταν αυτοί οι χορηγοί πραγματικά ίσως δεν θα μπορούσα να συνεχίσω. Γιατί δεν είναι ένα επαγγελματικό άθλημα όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ να σου παρέχει αυτά τα τεράστια ποσά. Βέβαια, η ομοσπονδία μας παρέχει το φαγητό, τη διαμονή, τη μετακίνηση, να έρθουμε από το σπίτι μας μέχρι τον Σχινιά. Μετά όμως τα προσωπικά, δηλαδή το σουπερμάρκετ, βενζίνες για το αμάξι, άμα θέλεις να πας κάπου αλλού ή οτιδήποτε πρέπει να το πληρώσεις μόνος σου. Αυτά ήταν πάρα πολύ δύσκολα γιατί δεν έχεις σταθερό εισόδημα όταν είσαι εκεί τόσες ώρες. Πού να δουλέψεις κάπου που θα πεις έχω 8 ώρες προπόνηση. Τρομερά απαιτητικό και ανταγωνιστικό άθλημα, έχουμε πάνω από 50.000 κωπηλάτες σε όλο τον κόσμο να αγωνίζονται».

Ο μεγάλος στόχος

Ο Στέφανος Ντούσκος θέλει να αγωνίζεται όσο αντέχουν τα χέρια του και το σώμα του, ο μεγάλος στόχος είναι το Λος Αντζελες, αλλά δεν αποκλείει και το Μπρισμπέιν το 2032! «Οσο αντέχουν τα χέρια μου και τα πόδια μου, θέλω να είμαι εκεί. Είναι ένα άθλημα που μπορείς να να είσαι ανταγωνιστικός μέχρι κάποια ηλικία που είναι δύσκολο να το κάνεις. Π.χ. στο μπάσκετ, στον στίβο, άμα έχεις εσύ το κουράγιο μπορείς να πας και μέχρι 35 χρόνων και πιο πάνω, αλλά σίγουρα ο οργανισμός σου επιβαρύνεται. Δεν αποκλείω τίποτε λοιπόν, αλλά στον ορίζοντα τώρα είναι η πρόκληση ενός ακόμα ολυμπιακού μεταλλίου το 2028».

Τόσες ώρες μαζί στην προπόνηση είναι σαν οικογένεια οι αθλητές και δημιουργούνται και σχέσεις όπως με την αρραβωνιαστικιά του Ευαγγελία Αναστασιάδου, μέλος επίσης της εθνικής ομάδας. «Λογικό είναι όταν περνάς τόσο πολλές ώρες και χρόνια μαζί με κάποιον άλλον να αναπτύξεις και σχέση. Σίγουρα σε βοηθάει και παραπάνω αυτό στο να μπορείς εσύ να ανταπεξέλθεις σε μια δύσκολη στιγμή. Και στον αγώνα αλλά και στις προπονήσεις. Είναι καλό να έχεις κάποιον να μπορεί να ακούει τον πόνο σου και να λες κι εσύ και να ακούς κι εσύ τον δικό του» λέει ο Στέφανος Ντούσκος που είχε ένα ξέσπασμα στο Παρίσι που του στοίχισε ίσως ένα ακόμα μετάλλιο. «Είχαν συμβεί κάποια πράγματα τότε που δεν μπορούσα να μείνω ανεπηρέαστος. Δεν γινόταν. Εντάξει, τώρα, αυτή η στιγμή πέρασε. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο».

Ομως και η ομοσπονδία πλέον δεν είναι κοντά; «Πάρα πολύ και είναι σημαντικό πόσο έχει βοηθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Είναι πολύ σημαντικό όταν στις ομοσπονδίες μπορούν να μπουν παλιοί αθλητές που έχουν τη μυρωδιά των αποδυτηρίων, των αγωνιστικών χώρων, των προβλημάτων μας δηλαδή. Οπως τώρα ο Βασίλης Πολύμερος που είναι στη θέση του προέδρου. Προσπαθούν να βοηθήσουν όσο μπορούν και νομίζω ότι είναι σημαντικό να είμαστε μαζί ενωμένοι για να μπορούμε να πηγαίνουμε και παρακάτω».

Από την οικογένειά του είναι ο μόνος που έχει μείνει στο άθλημα (η αδελφή του και ο αδελφός του σταμάτησαν λόγω σπουδών κάποια στιγμή) ενώ γενικά του αρέσουν τα δύσκολα. Και τι πιο δύσκολο από τις καιρικές συνθήκες. «Είναι ο μεγάλος μας αντίπαλος. Κάποιοι αθλητές είναι καλύτεροι σε πιο δύσκολες συνθήκες, τους βολεύει να είναι πιο ταραγμένα τα νερά, να έχει πολύ κυματισμό επειδή είναι πιο τεχνικοί. Ετσι είμαι και εγώ και μπορώ να κοντράρω με κόντρα καιρό ακόμα και καλύτερους αθλητές με επιτυχία».

Κλείνοντας, εύχεται το άθλημα να αναπτυχθεί περισσότερο και δεν κρύβει τη χαρά του για τη συμφωνία της ΕΟΕ με την ΕΡΤ2 Σπορ πλέον για ακόμα μεγαλύτερη προβολή και της κωπηλασίας.