Οι Κατσιμιχαίοι αποκαλύπτουν τα πάντα για τα «Ζεστά ποτά», το «Ρίτα Ριτάκι», το «Μια βραδιά στο Λούκι»

Νέες απολαυστικές ιστορίες πίσω από τα τραγούδια που γράφτηκαν για έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους της ελληνικής τραγουδοποιίας έρχονται στο φως. Η πολύ ενδιαφέρουσα εκδοτική σειρά με τις ιστορίες θρυλικών άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας, υπό τη βινιέτα 33⅓, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ, διευρύνεται. Σειρά έχει ένας δίσκος που σημάδεψε τη δεκαετία του ’80 και την ελληνική τραγουδοποιία. Τα κομμάτια του ακούγονται ευχάριστα και κατά κόρον μέχρι σήμερα. Τα Ζεστά ποτά ήταν ο δίσκος που καθιέρωσε αμά τη εμφανίσει τους αδελφούς Κατσιμίχα. Είναι ο δίσκος που περιέχει τα «Ρίτα Ριτάκι», «Μια βραδιά στο Λούκι», «Φάνης», «Προσωπικές οπτασίες», «Υπόγειο», «Για ένα κομμάτι ψωμί», «Γέλα πουλί μου», «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα», «Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα», «Κορίτσια της συγγνώμης». Ολα ένα κι ένα!

Ο Σπύρος Αραβανής ανέλαβε να καταγράψει την ιστορία του δίσκου, παρότι ποιητής και φιλόλογος αρθρογραφεί για τη μουσική σχεδόν μία εικοσαετία. Εχοντας θητεύσει σε μουσικά περιοδικά όπως το «Δίφωνο» και ο «Μετρονόμος» και έχοντας εκδώσει βιβλία σχετικά με το ελληνικό τραγούδι [βλ. «Μελοποιημένος λόγος» (εκδ. Μετρονόμος)] είναι προφανές ότι το αγαπάει βαθιά.

Η προσέγγιση του δίσκου, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της εποχής, είναι ολιστική. Καταγράφει το κλίμα, συνομιλεί με τους ζώντες πρωταγωνιστές, αποδελτιώνει δημοσιεύματα και κριτικές, σταχυολογεί μαρτυρίες όσων σήμερα δεν ζουν, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πέρασαν το κατώφλι αυτού του δίσκου, την παραγωγή του οποίου είχε αναλάβει τελικά ο – ακόμα όχι τόσο τιμημένος όσο θα έπρεπε – Μανώλης Ρασούλης. Μέσα από την ιστορία του δίσκου ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή. Τα πράγματα για το τραγούδι άλλαζαν, όπως και για την κοινωνία γενικότερα.

Αυτό που επίσης καταφέρνει ο Αραβανής είναι να πείσει τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα να συμμετέχουν στη δημιουργία αυτού του βιβλίου υπογράφοντας τον πρόλογο και δίνοντας σημαντικές, εν πολλοίς άγνωστες πληροφορίες, σε μία από τις σπανιότατες – αν όχι τη μοναδική – έγγραφη κατάθεσή τους από τον καλλιτεχνικό τους χωρισμό κι έπειτα.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

«Κάθε προσπάθεια παρουσίασης της ιστορίας εμβληματικών δίσκων βασίζεται ή πρέπει να βασίζεται σε τρεις τουλάχιστον προϋποθέσεις: η πρώτη είναι η διαλογή των βιογραφικών συνθηκών που οδήγησαν συνειδητά ή ασυνείδητα στη δημιουργία του υλικού, η δεύτερη η συνεξέταση του κοινωνικοπολιτικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της εποχής τους και η τρίτη είναι η αποτίμησή τους – το τι δηλαδή σημαντικό επέφεραν – εξετάζοντάς τους από μια μεγάλη πια χρονική απόσταση», σημειώνει ο Σπύρος Αραβανής.

«Πάνω σε αυτές τις προϋποθέσεις προσπάθησα να κινηθεί και η συγγραφή της ιστορίας του δίσκου Ζεστά ποτά, τα δέκα, δηλαδή, αυτά τραγούδια των Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα, των σημαντικότερων τραγουδοποιών από το 1985 και μετά, που άλλαξαν το πεδίο της εγχώριας τραγουδοποιίας, σαράντα πια χρόνια από την ημέρα της κυκλοφορίας του.

Ετσι, στο βιβλίο παρουσιάζεται το υλικό που οδήγησε στα Ζεστά ποτά: τα πρώτα χρόνια των διδύμων στο Μπραχάμι, οι αναμνήσεις τους από τις οικογενειακές τους γιορτές, τα χρόνια της εφηβείας και νεότητάς τους, η Πάντειος και το ροκ, το λαϊκό τραγούδι, τα χρόνια στο Βερολίνο, οι «Αχαρνής» η πρώτη εμφάνιση, το 1982, με το «Μια βραδιά στο λούκι» στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας. Και ύστερα το ίδιο το υλικό του δίσκου. Το ιστορικό της παραγωγής, οι ιστορίες των τραγουδιών και οι ιστορίες της ηχογράφησης σε σχέση και με την εποχή της κυκλοφορίας του δίσκου επιχειρώντας παράλληλα και μια ανάλυση του περιεχομένου.

Τέλος επιχειρείται μέσα από την αποδελτίωση δημοσιογραφικών δημοσιευμάτων από την περίοδο της κυκλοφορίας του δίσκου μέχρι σήμερα, αλλά και παλαιότερων και νέων (για την παρούσα έκδοση) δηλώσεων και κειμένων από ανθρώπους του χώρου της μουσικής, η ερμηνεία της εμβληματικότητας του δίσκου και της «κληρονομιάς» του στους επιγόνους του.

Για την αφήγηση, λοιπόν, της ιστορίας των Ζεστών ποτών, τα οποία δημιούργησαν τις δικές τους ιστορίες και στους ακροατές τους καθώς δεν ήταν και δεν είναι μόνο τραγούδια – στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα έγιναν «φίλοι», «συνοδοιπόροι», «συγγενείς» τους – οφείλω βαθιές ευχαριστίες στον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα. Με συγκινητική προθυμία και εμπιστοσύνη θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου, σήμερα, τις μνήμες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους.

Πολύτιμοι βοηθοί στη συγγραφή ήταν και οι τρεις άλλοι συντελεστές του δίσκου, ο ηχολήπτης Κώστας Καλημέρης, ο φωτογράφος του δίσκου Henri-Paul Coulon και η καλλιτεχνική του διευθύντρια Ντόρα Ρίζου που μου μίλησαν ανασύροντας εικόνες σαράντα χρόνων. Στο βιβλίο επίσης υπάρχουν μαρτυρίες και κείμενα από τον παιδικό φίλο των Κατσιμίχα και Μπραχαμιώτη, Χρήστο Πιπίνη, τον επίσης Μπραχαμιώτη εκπαιδευτικό Γιάννη Χολέβα, τον ποιητή και μεταφραστή Στέργιο Ντέρτσα, τον δημοσιογράφο Γιώργο Σκίντσα, τον τραγουδοποιό Κώστα Λειβαδά και τον Γιάννη Μπιλίρη/Τζόνι Μπι, τραγουδοποιό, ερμηνευτή, μέλος του συγκροτήματος Μεθυσμένα Ξωτικά.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στη Μάγδα Τσίπρα για την καθοριστική συμβολή της, καθώς και στον Μάκη Μηλάτο, επιμελητή της σειράς, τον Δημήτρη Αλεξάκη για τη φροντισμένη επιμέλειά του στο βιβλίο και τέλος στις εκδόσεις Οξύ που στεγάζουν τις «βιογραφίες» ιστορικών δίσκων, όπως τα Ζεστά ποτά, που είναι και βιογραφίες της εποχής που ηχογραφήθηκαν».