- Advertisement -
Τώρα που αρχίζει να κάθεται η «φασαρία» για τον πληθωρισμό, πάμε να μιλήσουμε για τα προϊόντα που από εδώ και μπρος ό,τι συμβεί θα είναι απλησίαστα, ανεξάρτητα από την πορεία του τιμάριθμου. Η τιμή, για παράδειγμα, του κακάο, από το οποίο παράγεται για όλον τον πλανήτη η υπέροχη σοκολάτα, δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ εκεί που βρισκόταν πριν από έναν χρόνο. Η τιμή του έχει τριπλασιαστεί και μόνο τον Απρίλιο αυξήθηκε κατά 49%. Η παγκόσμια παραγωγή κακάο μειώνεται και η τάση αυτή είναι μη αναστρέψιμη. Αρα προετοιμαστείτε, η σοκολάτα θα είναι όλο και πιο λίγη και πιο ακριβή.
Στην περίπτωση του καφέ το πρόβλημα της απεξάρτησης είναι ακόμα μεγαλύτερο. Οι διεθνείς τιμές του έχουν αυξηθεί κατά 63% τους τελευταίους έξι μήνες και το πιθανότερο είναι ότι θα είναι πολύ πιο ακριβώς από εδώ και μπρος. Αν προσθέσουμε και το πρόβλημα των ανατιμήσεων στη ζάχαρη, που κινείται στα υψηλότερα επίπεδα από το 2011, τότε γίνεται αντιληπτό ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το νέο περιβάλλον τιμών.
Η περίπτωση του χυμού πορτοκαλιών πονάει, όπως γίνεται αντιληπτό, περισσότερο μια χώρα μεσογειακή όπως η Ελλάδα. Η παραγωγή πορτοκαλιών δεν προσαρμόστηκε ποτέ στις εγχώριες ανάγκες. Παλαιότερα πληρώναμε τους παραγωγούς για να πετάμε τα πορτοκάλια τους στις χωματερές, καθώς οι ανάγκες μας καλύπτονταν από την πάμφθηνη εισαγωγή χυμού πορτοκαλιού σε παγοκολόνες. Τώρα που η τιμή τους διπλασιάστηκε, αναζητούμε εναλλακτικές. Με 70% παραγωγή πορτοκαλιών μέρλιν που συγκεντρώνεται σε ένα δίμηνο, πολλές ελπίδες άμεσης κάλυψης του προβλήματος από την τοπική παραγωγή δεν υπάρχουν.
Για το λάδι, το πρόβλημα ίσως να περιοριστεί από του χρόνου, ωστόσο τα 8-9 ευρώ το λίτρο που είναι σήμερα η τιμή παραγωγού δεν πρόκεται στο άμεσο μέλλον να επιστρέψει στα 3 ευρώ που ήταν πριν από την κρίση.
Αν επεκτείνουμε το θέμα και σε άλλα βιομηχανικά προϊόντα, η κατάσταση είναι ακόμα πιο σύνθετη. Το παράδειγμα του αλουμινίου, το οποίο χρησιμοποιείται παντού στην οικοδομή, είναι χαρακτηριστικό. Για να φτιαχτεί, χρειάζεται βωξίτης, ο οποίος όμως είναι είδος προς εξαφάνιση. Τα κοιτάσματα παντού εξαντλούνται. Η Κίνα, που κάλυπτε εγχωρίως τις ανάγκες της, πλέον τις καλύπτει σε ποσοστό 74% από την αφρικανική Γουινέα. Η Ευρώπη ψάχνεται.
Ας βάλουμε και στην εξίσωση ότι έχουμε έναν ανεξέλεγκτο «τύπο» στην περιοχή μας, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που άλλοτε, όπως τώρα, ανοίγει τους κρουνούς της ενέργειας και πέφτουν οι τιμές και άλλοτε τους κλείνει και τις αυξάνει. Και η Ευρώπη τον αφήνει να το κάνει.
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Ανεξάρτητα τι θα ψηφίσουν οι Ευρωπαίοι στις εκλογές, τα πάντα αλλάζουν και εμείς χωρίς πολλή συζήτηση καλούμαστε να επιλέξουμε τους κατάλληλους ανθρώπους να χειριστούν και να οργανώσουν το μέλλον μας. Θα πρέπει να μάθουμε ξανά να ζούμε διαφορετικά για μια σειρά από λόγους που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε «τέλεια καταιγίδα». Και για αυτή τη δουλειά χρειαζόμαστε τους καλύτερους.
Comments are closed.