- Advertisement -
Φαίνεται πως οι προσδοκίες για μια επικείμενη δεύτερη Σύνοδο Κορυφής ΗΠΑ–Ρωσίας ήταν πολύ αισιόδοξες. Λίγες μόλις ημέρες αφότου ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε ότι σχεδίαζε συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν «εντός περίπου δύο εβδομάδων» στη Βουδαπέστη, η σύνοδος αναβλήθηκε επ’ αόριστον.
Ακυρώθηκε επίσης και η προκαταρκτική συνάντηση μεταξύ των κορυφαίων διπλωματών των δύο χωρών.
«Δεν θέλω να έχω μια χαμένη συνάντηση», δήλωσε ο Τραμπ σε δημοσιογράφους στον Λευκό Οίκο. «Δεν θέλω να χάσω χρόνο, οπότε θα δω τι θα συμβεί».
Η προσπάθεια για τη σύνοδο κορυφής είναι μόνο το πιο πρόσφατο επεισόδιο στις συνεχιζόμενες και συχνά αντιφατικές προσπάθειες του Τραμπ να διαδραματίσει ρόλο διαμεσολαβητή για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Πρόκειται για έναν ρόλο που ο ίδιος έχει υιοθετήσει με ιδιαίτερη ζέση, ειδικά μετά την επιτυχία του στην επίτευξη εκεχειρίας και απελευθέρωσης ομήρων στη Γάζα.
Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αίγυπτο για να γιορτάσει τη συμφωνία στη Γάζα, ο Τραμπ στράφηκε στον επικεφαλής διαπραγματευτή του, Στιβ Γουίτκοφ, με ένα νέο αίτημα: «Πρέπει να ολοκληρώσουμε τη συνεργασία μας με τη Ρωσία», είπε, δείχνοντας την πρόθεσή του να μεταφέρει το ίδιο μοντέλο διαμεσολάβησης και στο Ουκρανικό.
Ωστόσο, οι συνθήκες που βοήθησαν στην επίτευξη συμφωνίας στη Γάζα δύσκολα μπορούν να αναπαραχθούν στην Ουκρανία. Όπως παραδέχεται ο Γουίτκοφ, καταλυτική για την πρόοδο στη Μέση Ανατολή ήταν η απόφαση του Ισραήλ να επιτεθεί στους διαπραγματευτές της Χαμάς στο Κατάρ μια κίνηση που εξόργισε τους Άραβες συμμάχους των ΗΠΑ, αλλά προσέφερε στον Τραμπ τη δυνατότητα να πιέσει αποφασιστικά τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Η επιρροή του Τραμπ στο Ισραήλ είναι, άλλωστε, μακροχρόνια και καλά εδραιωμένη: από τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, μέχρι την υποστήριξη των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη και την επιδοκιμασία της στρατιωτικής εκστρατείας κατά του Ιράν.
Ο ίδιος ο Τραμπ, σε πολλές περιπτώσεις, εμφανίζεται πιο δημοφιλής στους Ισραηλινούς από τον Νετανιάχου, γεγονός που του δίνει μοναδική διαπραγματευτική δύναμη.
Στον πόλεμο της Ουκρανίας, αντίθετα, τα περιθώρια ελιγμών του είναι σαφώς πιο περιορισμένα. Τους τελευταίους μήνες έχει επιχειρήσει να πιέσει άλλοτε τον Βλαντιμίρ Πούτιν και άλλοτε τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι χωρίς ωστόσο απτά αποτελέσματα.
Από τη μία πλευρά, απείλησε τη Ρωσία με νέες κυρώσεις στις εξαγωγές ενέργειας και την Ουκρανία με επιπλέον στρατιωτική βοήθεια, όπως πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Από την άλλη, παραδέχτηκε ότι τέτοιες κινήσεις ενέχουν κίνδυνο περαιτέρω κλιμάκωσης.
Παράλληλα, έχει επιπλήξει δημόσια τον Ζελένσκι, αναστέλλοντας προσωρινά τη ροή πληροφοριών και αποστολών όπλων προς το Κίεβο μόνο για να κάνει πίσω μετά από πιέσεις Ευρωπαίων συμμάχων, οι οποίοι προειδοποίησαν ότι μια πιθανή κατάρρευση της Ουκρανίας θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή.
Ο Τραμπ αρέσκεται να προβάλει την ικανότητά του να επιτυγχάνει «συμφωνίες προσώπου με πρόσωπο». Όμως, οι ιδιωτικές συναντήσεις του με τον Πούτιν και τον Ζελένσκι δεν έχουν αποδώσει. Αντιθέτως, ενδέχεται να γίνονται αντικείμενο τακτικής εκμετάλλευσης.
Τον περασμένο Αύγουστο, ο Πούτιν συμφώνησε σε μία Σύνοδο Κορυφής που πραγματοποιήθηκε στην Αλάσκα. Ενώ ο Τραμπ ήταν έτοιμος να υπογράψει πακέτο κυρώσεων κατά της Ρωσίας– το οποίο τελικά ανεστάλη.
Πιο πρόσφατα, ενώ ο Λευκός Οίκος εξέταζε το ενδεχόμενο αποστολής πυραύλων Tomahawk και αντιαεροπορικών συστημάτων Patriot στην Ουκρανία, με τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν να τηλεφωνεί στον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Την επόμενη ημέρα, ο Τραμπ συνάντησε τον Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με πληροφορίες, η συνάντηση ήταν τεταμένη και χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα.
Μέσα σε λίγες μέρες, ο Τραμπ πέρασε από την ιδέα αποστολής πυραύλων Tomahawk στην Ουκρανία, στην πρόταση συνόδου κορυφής με τον Πούτιν και τελικά στην άσκηση πιέσεων στον Ζελένσκι να παραχωρήσει ολόκληρο το Ντονμπάς .
Κατά την περσινή προεκλογική του εκστρατεία, ο Τραμπ είχε υποσχεθεί ότι θα τερματίσει τον πόλεμο «σε 24 ώρες». Πλέον, έχει ανασκευάσει: «Ο τερματισμός του πολέμου αποδεικνύεται πιο δύσκολος από ό,τι περίμενα», παραδέχτηκε πρόσφατα.
Ήταν μια σπάνια στιγμή ρεαλισμού για έναν πρόεδρο που πιστεύει ακράδαντα στη δύναμη των προσωπικών του διαπραγματευτικών ικανοτήτων – αλλά έρχεται αντιμέτωπος με έναν πόλεμο όπου ούτε η βούληση ούτε η δυνατότητα υποχώρησης φαίνεται να υπάρχει από καμία πλευρά.
Πληροφορίες από BBC
Comments are closed.