- Advertisement -
Μια διήμερη αργία διαδέχθηκε τη μεγάλη, χθεσινή, μέρα. Κι αυτό βοήθησε τον κόσμο να τη χαρεί ακόμα περισσότερο εδώ στο Ισραήλ. Στην Πλατεία των Ομήρων στο Τελ Αβίβ το μεγάλο ηλεκτρονικό ρολόι έσβησε τη Δευτέρα και οι 737 μέρες, κάτι ώρες και κάτι δευτερόλεπτα που δεν πρόσεξε κανείς έγιναν μια κακή ανάμνηση, σε έναν χώρο που επί δύο χρόνια απορρόφησε καρτερικά τη θλίψη ενός ολόκληρου λαού. Με τις χαρές για τους όποιους ομήρους επέστρεφαν να χάνονται γρήγορα μέσα στην αγωνία για όσους παρέμεναν όμηροι στα χέρια της Χαμάς.Το βράδυ της Δευτέρας μετά την απελευθέρωση και των τελευταίων ζώντων ομήρων, όπως και χθες, η πλατεία δεν άδειασε εντελώς όπως πολλοί περίμεναν, αν και σίγουρα ο κόσμος δεν ήταν τόσος όσος παλιά. Κάθε άλλο. Ενα τεράστιο αριθμητικό χάσμα χώριζε το προχθές από το χθες, όμως υπήρχαν και εκείνοι – και δεν ήταν λίγοι –, οι οποίοι δεν ξεχνούσαν πως η ιστορία των ομήρων δεν τελείωσε.
Υπήρχαν και οι άλλες 24 οικογένειες που περιμένουν ακόμα τους δικούς τους. Λίγοι, έξω, ρώτησαν να μάθουν την ιστορία τους, λιγότεροι την άκουσαν. Ομως, εάν πίσω από τους ομήρους που επέστρεψαν κρύβονταν έως και συγκλονιστικές ιστορίες φρίκης, βαρβαρότητας, θάρρους και ανιδιοτέλειας ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν φύγει αλλά δεν το έκαναν και έμειναν να βοηθήσουν, πόσες τέτοιες κρύβονται πίσω από αυτούς που δεν επέζησαν την ομηρεία ή δολοφονήθηκαν;
Τη Δευτέρα πάντα, την ώρα που οι προβολείς των ΜΜΕ έσβηναν και τα κανάλια από την Ιαπωνία, την Αυστραλία, από όπου μπορεί να φανταστεί κανείς – μαζί και εμείς – έβγαζαν το τελευταίο λάιβ και έφευγαν βιαστικά να κοιμηθούν λίγο πριν μπουν στα αεροπλάνα, και καθώς ομάδες εφήβων χόρευαν ξέφρενα στην Πλατεία, την ώρα που όλη η χώρα ζούσε μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στην Ιστορία της, οι συγγενείς των ομήρων που σκοτώθηκαν μάθαιναν ότι οι δικοί τους δεν θα επέστρεφαν. Τελικά δεν είχαν καν βρεθεί. Τυχεροί αυτοί, αν υπάρχουν, που δεν άκουσαν τον Ερυθρό Σταυρό να λέει σήμερα πως ίσως και να μη βρεθούν ποτέ. Στην ιουδαϊκή πίστη το σώμα έχει μια συγκεκριμένη ιερή έννοια, για αυτό και είναι απαραίτητο να ταφεί, ως το βήμα εκείνο που θα ανακουφίσει όσους άφησε ο νεκρός πίσω του.
Το Τελ Αβίβ χθες έσφυζε από κόσμο στους δρόμους. Ηταν η πρώτη μέρα του Σιμχάτ Τορά, «Χαρά της Τορά» (=της Πεντατεύχου), μια μέρα αφιερωμένη στη χαρά. Πρόσωπα ακόμα πιο ευτυχισμένα, μια ζεστή φθινοπωρινή ημέρα, με τις παραλίες γεμάτες και όσα εστιατόρια επέλεξαν να ανοίξουν να είναι κατάμεστα. Στην Πλατεία των Ομήρων οι λίγοι εθελοντές που είχαν απομείνει επέμεναν να θυμίζουν πως δεν είναι ακόμα η ώρα να αδειάσει η Πλατεία και να γυρίσουν εκεί, από τις αποθήκες του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Τελ Αβίβ, τα μεταλλικά αγάλματα και οι εγκαταστάσεις που θυμόμαστε σε αυτό το μέρος πριν από τα δύο χρόνια. Που όταν ήρθαν, μετά τον εφιάλτη του 2023, όταν ρωτούσες την ερώτηση γιατί είσαι εδώ – και προχθές ακόμα, την ημέρα της απελευθέρωσης των ομήρων – η απάντηση που έπαιρνες ήταν μία: για να συμπαρασταθώ στους συγγενείς, να μη νιώσουν ότι είναι μόνοι τους. Οι λιγοστοί λοιπόν εθελοντές ήταν ό,τι είχε απομείνει από αυτή την απίστευτη προσπάθεια ενός ενωμένου λαού να φέρει πίσω τους ανθρώπους του.
Κανείς δεν φαντάζεται ότι εκείνοι που δεν περιμένουν τους δικούς τους ζωντανούς θα ευτυχήσουν να ζήσουν τις ίδιες στιγμές με όσους τούς καλωσόρισαν τις προάλλες. Ομως σίγουρα θα ελπίζουν ότι στη μοναξιά του πόνου τους κάποιοι θα βρίσκονται μαζί τους. Ειδικά αυτό το τόσο δύσκολο διήμερο της χαράς.
Comments are closed.