- Advertisement -
Πριν από την 7η Οκτωβρίου, το Νιρ Οζ ήταν ένα σχετικά μικρό κιμπούτς κοντά στα σύνορα με τη Γάζα, στο οποίο κατοικούσαν περίπου 400 άνθρωποι, κάπου 120 οικογένειες. Ολοι βέβαια γνωρίζονταν μεταξύ τους. Mεγάλωσαν μαζί, οι ίδιοι, οι γονείς τους, τα παιδιά τους.
Το Νιρ Οζ είναι μια όαση, όπως και όλα αυτά τα αριστερά από τη δημιουργία τους κοινόβια, οι κομμούνες, σε μικρή ή και μεγαλύτερη απόσταση από τα σύνορα με τη Γάζα αλλά και στο υπόλοιπο Ισραήλ. Δεν ήταν τυχαίο που ειδικά τα κιμπούτς κοντά στη Γάζα ήταν στην πρώτη γραμμή για την ειρήνη, βοηθούσαν όσο κανείς άλλος τους Παλαιστίνιους.
Το ζήτημα ήταν να μπαίνει η ιδεολογία στην πράξη σε αυτές τις κατάφυτες νησίδες γης στο σχεδόν χέρσο τοπίο τριγύρω. Οτι δεν μοιάζει έτσι είναι αυτό που οι κάτοικοι καλλιέργησαν και φύτεψαν για να ζήσουν εδώ και έναν αιώνα. Ζωή απλή, σπίτια μικρά και απλά, ενότητα και αλληλοβοήθεια.
Οσοι γύρισαν, όσοι χάθηκαν
Ωστόσο το Νιρ Οζ, όπως και όλα τα άλλα κιμπούτς της περιοχής, δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Εδώ ειδικά, το τίμημα της 7ης Οκτωβρίου ήταν συντριπτικό. Το 94% των σπιτιών καταστράφηκε, εν μέρει ή ολοσχερώς, από τους τρομοκράτες, από τα δε 252 συνολικά άτομα που απήχθησαν εκείνη τη μέρα τα 71 ήταν από αυτό το κοινόβιο. Οι 62 γύρισαν, οι άλλοι 9 σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν κατά την ομηρεία τους.
Αυτές τις μέρες το κιμπούτς επανήλθε στην επικαιρότητα, για τις χαρές και για τον θρήνο του. Τις τελευταίες μέρες, οι ζώντες κάτοικοί του επέστρεψαν για να θάψουν τους νεκρούς ομήρους τους. Τέσσερις από τους τελευταίους 25 νεκρούς που η Χαμάς συμφώνησε να επιστρέψει γύρισαν. Ενας απομένει ακόμα.
Οι χαρές ήταν κι αυτές μεγάλες. Εδώ είναι το σπίτι του Αριέλ και του Νταβίντ Κούνιο, μου λέει η Ντορίν η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ και έρχεται εθελοντικά για να πει στον κόσμο τα όσα έζησε. Τα αδέλφια ήταν ανάμεσα στους είκοσι τελευταίους ζώντες που γύρισαν τις προάλλες μαζί με τον Εϊτάν Χορν, ο οποίος βρέθηκε τυχαία στο κιμπούτς εκείνη τη μέρα.
Οι δεύτεροι
Η Ντορίν σώθηκε από θαύμα, όπως και ο άντρας της και τα δύο της παιδιά. Τα δύο σκυλιά της επίσης. Θυμάται πώς ξεκίνησαν όλα, πώς κατάλαβαν ότι δεν ήταν άλλη μια επίθεση με ρουκέτες όταν άκουσαν τους πρώτους πυροβολισμούς, πώς κρύφτηκαν όταν έφτασαν οι ένοπλοι της Νούχμπα, των «Ειδικών Δυνάμεων» της Χαμάς, μα – το χειρότερο από όλα – και τους άλλους, ώρες μετά, που ήρθαν και τους βρήκαν. Η Ντορίν και η οικογένειά της ήταν ακόμη κλεισμένοι στο καταφύγιο του σπιτιού, το οποίο, όπως όλα τα καταφύγια στη χώρα, δεν είχε κλειδαριά για… λόγους ασφαλείας. Ηταν καταφύγιο για πυραύλους οι οποίοι έπεφταν όλα αυτά τα χρόνια. Και έτσι δεν είχε κλειδαριά παρά μόνο έναν μοχλό τον οποίο έπρεπε κανείς να τον κρατά για να μην ανοίξει η πόρτα, έναν μοχλό που επινόησε ο άντρας της και ο οποίος όπως, λέει, έσωσε άλλες εννέα οικογένειες. Τρεις φορές σχεδόν κατάφεραν να ανοίξουν την πόρτα αλλά σαν από θαύμα ο άντρας της κατάφερε να τη συγκρατήσει.
Με Netflix
Στους δεύτερους που ήρθαν ακούσαμε ακόμα και γυναικείες φωνές, θυμάται. Οπλα είχαν, πυροβολισμοί ακούγονταν, αλλά δεν ήταν η Νούχμπα. Εκείνοι προχώρησαν για να σκοτώσουν παρακάτω. Οι δεύτεροι κάθισαν έβαλαν αραβικά προγράμματα στο Netflix, άνοιξαν το ψυγείο, έκλεψαν ό,τι άλλο βρήκαν και το ήθελαν. Κάπως έτσι σώθηκαν, πολλές ώρες μετά, όταν οι εισβολείς έφυγαν.
Προχωράμε και φτάνουμε σε ένα γνώριμο σπίτι, αυτό της οικογένειας Σιμάν Τοβ. Ολόκληρη η οικογένεια δολοφονήθηκε από τη Χαμάς. Οι φωτογραφίες του Γιόνι και της γυναίκας του Ταμάρ, μαζί με τις πεντάχρονες τότε δίδυμες κόρες τους και τον δίχρονο γιο τους Ομερ. Η μητέρα του Γιόνι δολοφονήθηκε στο σπίτι της λίγο πιο κάτω. Mπροστά στην οικογένεια οι τρομοκράτες σκότωσαν και τα δύο σκυλιά των παιδιών, τον Μίλο και τη Λούνα. Καθώς παρατηρούμε ένα τραπέζι με κεριά που άφησαν κάποιοι στη μνήμη τους, μια γάτα βγαίνει και ξαπλώνει απάνω στο τραπέζι μπροστά τους, σαν να θέλει να μας κρατήσει μακριά.
Οι Μπίμπας
Εδώ βέβαια βρίσκεται και το σπίτι των Μπίμπας. Η πιο γνωστή οικογένεια θυμάτων στον έξω κόσμο με την τραγική εκείνη εικόνα της Σίρι Μπίμπας να κρατά τα τρομαγμένα της νήπια και να οδηγείται στην αιχμαλωσία. Τα πτώματά τους, όταν λίγο καιρό μετά δολοφονήθηκαν, κακοποιήθηκαν για να φανεί ότι είχαν σκοτωθεί σε αεροπορική επιδρομή. Καμία όμως επιδρομή δεν είχε γίνει μέχρι τότε σε εκείνο το σημείο όπου σκοτώθηκαν και τάφηκαν πρόχειρα.
Η τραγική ιστορία αυτής της οικογένειας, με μόνο τον ελληνικής καταγωγής πατέρα Γιάρντεν, Ιορδάνη δηλαδή, να έχει επιζήσει, κλείνει αυτές τις μέρες με έναν παράξενο τρόπο.
Το σπίτι στο οποίο έζησαν πρόκειται να κατεδαφιστεί, αφού, όπως και πολλά άλλα, υπέστη ζημιές που δεν διορθώνονται. Δεν διαφέρει από τα πλείστα άλλα, με τα υπαίθρια παιχνίδια των δύο νηπίων στην αυλή ακόμη εκεί, την απλότητα του χτίσματος των απλών και μικρών πάντα σπιτιών στα κιμπούτς, την ανάσα που νιώθει κανείς να του τελειώνει όταν μπαίνει μέσα και φαντάζεται τις χαρές που αυτή η οικογένεια έζησε στον γνώριμο σε όλους πια από τα βίντεο και τις φωτογραφίες χώρο. Για εμάς που τα είδαμε αμέτρητες φορές το σπίτι είναι οικείο. Σήμερα το βλέπουμε για τελευταία φορά.
Η Σίρι, ο τετράχρονος Αριέλ και ο εννέα μηνών τότε Κφιρ, τα πρόσωπα που έγιναν σύμβολο για τα θύματα της θηριωδίας της 7ης Οκτωβρίου, αναπαύονται μαζί με τους γονείς της Σίρι, οι οποίοι δολοφονήθηκαν μπροστά της λίγο πριν από την απαγωγή της. Περιμένοντας τον τελευταίο νεκρό, κατά τραγική ειρωνεία τον 85χρονο ιδρυτή του Νιρ Οζ, Αμιράμ Κούπερ, να επιστρέψει και εκείνος.
Σύντομα το μόνο που θα θυμίζει αυτή την εικόνα της καταστροφής και της φρίκης θα είναι ένα μικρό μνημείο για όσους χάθηκαν και η ίδια η μνήμη τους. Θα έρθουν, όπως μας είπαν, πολλοί παλιοί μα και νέοι κάτοικοι και η ζωή θα συνεχιστεί. Γιατί έτσι πρέπει και γιατί έτσι μόνο γίνεται.
Comments are closed.