«Οι άνθρωποι – όσοι έχουν φως μέσα τους – παλεύουν»

Το αρχαίο δράμα δεν του είναι άγνωστο. Εχει αναμετρηθεί μαζί του παλιότερα και του άνοιξε νέα υποκριτικά μονοπάτια. Τώρα, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ετοιμάζεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Ηρακλή μαινόμενο» του Ευριπίδη που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς και πρόκειται να περιοδεύσει όλη τη χώρα. Πρώτος μεταξύ έμπειρων ηθοποιών όπως οι Γιώργος Γάλλος, Στεφανία Γουλιώτη, Ηρώ Μπέζου, Αννα Καλαϊτζίδου, Αινείας Τσαμάτης και Νίκος Μήλιας, σ’ αυτόν τον θίασο, θα σηκώσει το βάρος ενός έργου που σπάνια παίζεται σήμερα.

«Η παράσταση είναι βαθιά ανθρώπινη. Ορίζεται από την πίστη πως ο άνθρωπος σε ό,τι μπορεί να του συμβεί, προσπαθεί και έχει τη δύναμη μέσα του ν’ αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Νομίζω μέσα της έχει μια μεγάλη αισιοδοξία για το πώς ο άνθρωπος τελικά μπορεί να σηκωθεί και να ξαναπροσπαθήσει όσο δύσκολη είναι η ζωή του, να κερδίσει το αύριο μ’ ένα κίνητρό του να μην εγκαταλείψει» αναφέρει στα «Πρόσωπα».

Ο Ευριπίδης βάζει στο κέντρο τον Ηρακλή, τον ημίθεο που στο ανελέητο παιχνίδι των θεών κατρακυλάει στην πιο επώδυνη συντριβή και καταλήγει μίασμα. Σ’ αυτό το πλαίσιο «αναμετριέται» μαζί του ο Π. Δαδακαρίδης. «Είναι δύσκολο όταν μπαίνεις σε τόσο σημαντικά κείμενα σχεδόν να απενοχοποιήσεις ή να αποδομήσεις τις έννοιες που κρύβονται πίσω από κάθε ρόλο. Μπορείς να παίξεις πραγματικά τον Ηρακλή; Δεν νομίζω. Μπορείς να λειτουργήσεις ή να δημιουργήσεις ένα σύμπαν γύρω από αυτό που αισθάνεσαι; Αυτό το βρίσκω πιο βατό. Πάω καθαρά στην ανθρώπινή του διάσταση και στο συναίσθημα που μαζί με τον σκηνοθέτη έχουμε καταλάβει ότι μ’ έναν τρόπο μάς οδηγεί η κατανόηση του κειμένου» δηλώνει ο πρωταγωνιστής.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. «Με συγκινεί η δύναμη της αγάπης που έχει ο Ηρακλής απέναντι στην οικογένειά του, η ιστορία που έχει μέχρι τώρα, οι άθλοι που έχει περάσει, οι δυσκολίες που έχει βιώσει από παιδί, το πώς αντεπεξέρχεται σε αυτές και τον τρόπο που βρίσκει τη δύναμη κάθε φορά να επιστρέφει στα σύμβολα τα οποία είναι πολύ ισχυρά και νομίζω πιο σημαντικά στην κοινωνία μας που είναι η οικογένεια, η γυναίκα του, τα παιδιά του, οι φίλοι του, οι συμπολίτες του, οι συνάνθρωποί του. Και φυσικά βέβαια μετά την αναγνώριση της ίδιας της πράξης, η κατανόησή του ότι μέσα σε όλη αυτή την ιστορία πραγματικά ο ίδιος δεν φταίει, η αναγνώριση της ματαιότητας πολλών πραγμάτων που μας συμβαίνουν κάθε μέρα, που εμείς θεωρούμε σπουδαία ή επιτυχίες, αλλά τελικά ίδιος ο χρόνος τα αφορίζει».

Ο Ηρακλής, τυφλωμένος από τη μανία της Λύσσας, βάφει τα χέρια του με το πιο νοσηρό αίμα, αυτό της οικογένειάς του, σε μία παραβολή με έντονες πολιτικές προεκτάσεις για το «λίγο» της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη. «Επί της ουσίας, λίγους θα χαρακτήριζα τους ανθρώπους οι οποίοι δεν τολμούν να ζήσουν μ’ έναν αισιόδοξο τρόπο τη ζωή τους και διαπράττουν ύβρεις για εγκλήματα ή πράγματα τα οποία ανατρέπουν τον φυσιολογικό κύκλο της ζωής. Από την άλλη, ο καθένας άνθρωπος, ανάλογα την κατάσταση και την περίσταση μπορεί να κριθεί λίγος. Αυτό βέβαια είναι και το πράγμα το οποίο στη ζωή μας δίνει εμπειρία και μας γεμίζει με γνώσεις για το πώς μπορούμε να αντεπεξέλθουμε την επόμενη φορά, πώς να μην πράξουμε τα ίδια λάθη, αν κι εφόσον βέβαια εμείς οι ίδιοι τα αναγνωρίζουμε και τα επισημαίνουμε» παρατηρεί ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.

Η σφοδρή κριτική του Ευριπίδη για την εγκατάλειψη των θεών γίνεται επί σκηνής μια κραυγή απόγνωσης μπροστά στη συνειδητοποίηση του ανθρώπου ότι όσους άθλους κι αν κάνει, στο τέλος μπορεί να συντριβεί. «Οι άνθρωποι – όσοι έχουν αγάπη μέσα τους, λίγο φως – παλεύουν. Παλεύουν για τον εαυτό τους, γιατί αν δεν είσαι υγιής, πώς θα είναι τα πράγματα υγιή γύρω σου; Και μετέπειτα, αν έχουν όλες αυτές τις σημαντικές αξίες μέσα τους, προσφέρουν και συνεισφέρουν στις οικογένειές τους, στους ανθρώπους που αγαπάνε. Αλλά καμιά φορά τα πράγματα μας ορίζουν με έναν τέτοιο τρόπο που δεν μπορούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό να είμαστε επαρκείς, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι γύρω μας, οι οικογένειές μας, αν βασίζονται σ’ εμάς, να “υποφέρουν” μ’ έναν τρόπο. Αυτό το ταξίδι όμως το κάνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Ο κάθε άνθρωπος με τα όπλα που έχει, στη χρονική στιγμή που είναι, θα προσφέρει στον εαυτό του και στους ανθρώπους γύρω του ό,τι καλύτερο έχει ή και το ανάποδο» υπογραμμίζει ο ηθοποιός.

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ… ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ. Ο Ηρακλής, όταν καταλαμβάνεται από ένθεη μανία, γίνεται μαινόμενος. Τον Πυγμαλίωνα τι μπορεί, άραγε, να τον οδηγήσει στην ίδια κατάσταση; «Η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού, ο ρατσισμός, η ευκολία με τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται γύρω τους να εξαπατήσουν τους άλλους, το προσωπικό τους όφελος» παραδέχεται ο ίδιος και συνεχίζει. «Η αλήθεια είναι μετά τον κορωνοϊό όλοι έχουμε αντιμετωπίσει το φαινόμενο μιας κοινωνίας μαινόμενης και όλοι έχουμε καταλάβει ότι κάτι έχει αλλάξει. Νομίζω όμως ότι ο άνθρωπος ήταν έτσι πάντα, από την αρχή του χρόνου μέχρι σήμερα. Απλά τώρα έχουμε την ικανότητα μέσω του Ιντερνετ και της επικοινωνίας να το αντιλαμβανόμαστε πολύ πιο γρήγορα, να μαθαίνουμε την είδηση πολύ πιο γρήγορα, να κατανοούμε, να ακούμε κάτι πολύ πιο γρήγορα. Αυτό το οποίο εμένα με ανησυχεί περισσότερο είναι γιατί οι άνθρωποι επιζητούμε να μαθαίνουμε την αρνητική είδηση περισσότερο από τη θετική. Γιατί τελικά η αρνητική πλευρά της ζωής είναι πιο σημαντική στον τρόπο επικοινωνίας, σ’ αυτό που λέμε viral, από κάτι θετικό. Αυτό με φοβίζει με έναν τρόπο».

Για να ανατραπεί όλη η ζοφερή κατάσταση που επικρατεί, ο πρωταγωνιστής, όπως και ο ήρωάς του, επικαλείται τους άθλους που πρέπει να κάνουμε ως κοινωνία. «Πρώτος και σημαντικότερος άθλος είναι να αναγνωρίσουμε τον εγωισμό μας και τον τρόπο που μπορούμε να το διαχειριστούμε. Η ελλειπτική παιδεία που φέρουμε ως άνθρωποι, από τον πιο σπουδαίο επιστήμονα μέχρι ένα άνθρωπο χωρίς μόρφωση, ο τρόπος που θα μπορούσαμε να εμπλουτίσουμε την παιδεία και τη γνώση μας, η κοινωνική μας συμπεριφορά, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στον άλλον. Τι πραγματικά θέλουμε και τελικά τι πραγματικά έχουμε και το λίγο μας να το κάνουμε πολύ» καταλήγει ο Π. Δαδακαρίδης.