Μπουνιές στον παιδότοπο

Θυμάμαι μια παλιά γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου με λεζάντα «Η πάλη των τάξεων». Είχε χτυπήσει κουδούνι για διάλειμμα και οι μπόμπιρες της Α’ και της Β’ τάξης Δημοτικού είχαν βγει να πλακωθούν α βολοντέ στο προαύλιο. Μπουνιές, κλοτσιές, κεφαλοκλειδώματα, ξεμαλλιάσματα κι αργότερα – αργότερα βγήκαν και τα μαχαίρια. Βρε τα κερατένια! Η πραγματικότητα όμως διαφέρει πολύ από τα ξεκαρδιστικά και, γιατί όχι, τα τρυφερά καρέ του γελοιογράφου.

Μας τα ‘παν κι άλλοι. Τα παιδιά και οι έφηβοι δεν είναι αγγελάκια. Εχουν να κουμαντάρουν τόνους αποθηκευμένου θυμού και επιθετικότητας, επιζητώντας κατά βάθος κάποιον να τους βάλει όρια. Ποιος θα κάνει τη βρώμικη δουλειά τώρα που βγήκαν εκτός μόδας και χάθηκαν από την πιάτσα οι πατεράδες; Δεν είναι θέμα εξουσίας ή πατριαρχικό κατάλοιπο. Αυτός που θα πει το «μη βάλεις το δάχτυλό σου στην πρίζα ή στο μάτι του αδελφού σου», δεν είναι ο κακός της ιστορίας, εκτός αν το πολεμικό πάτερν υπάρχει ήδη μέσα στην οικογένεια ή μάλλον ανάμεσα στο ζευγάρι.  Τα παιδιά είναι το προσφορότερο έδαφος για να ασκήσει κανείς τη δημαγωγία του. Να τα μαυλίσει, να τα πάρει με το μέρος του, να τα εκπαιδεύσει στην εχθρότητα ή στην ψυχρότητα, γιατί ναι, αυτό κι αν είναι οπισθοδρομικό. Να λογαριάζεις τα παιδιά σαν τελευταίας τεχνολογίας οπλικό σύστημα στον πιο βρώμικο βιολογικό πόλεμο.

Η περίοδος της καραντίνας έδειξε, μου φαίνεται, τα όρια της πυρηνικής οικογένειας. Ενα Τσερνομπίλ με λασκαρισμένα μπουλόνια ξεχύθηκε στις τάξεις, στα προαύλια, στις παιδικές χαρές και στις κούνιες που μας κούναγαν. Πώς θα κουβαλήσει αυτό το παιδί στην ενήλικη ζωή του το βάρος μιας ποινής που λέγεται ότι θα μπει σε εφαρμογή; Θα συμμορφωθεί και θα μαζευτεί, εσωτερικεύοντας ταυτόχρονα τον χαρακτηρισμό του παραβατικού με την πιπίλα; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προβλέψω. Εύχομαι μόνον να επεκταθεί γρήγορα η γονεϊκή ποινική ευθύνη κι από τα πρόστιμα για σπασμένα τζάμια να περάσει και στα σπασμένα κεφάλια. Κι επειδή η ειδικότητα «αρχηγός της οικογένειας» είναι πλέον πασέ, ας ισχύσει επιτέλους η ισότητα των φύλων και στη γονεϊκή (ποινική) ευθύνη ή καλύτερα, ας γίνει ένα φρεσκάρισμα του κουρασμένου ήδη Οικογενειακού μας Δικαίου. Χριστός Ανέστη!