Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το κόμικ «Rebetiko» του Νταβίντ Πριντόμ – Ένας Γάλλος στους τεκέδες του ρεμπέτικου

Τον Δεκέμβριο του 2009 είχαμε μιλήσει με τον Γάλλο κομίστα Νταβίντ Πριντόμ για τον «Ταχυδρόμο», καθώς τότε κυκλοφορούσε το «Rebetiko» στη χώρα του (Futuropolis). Ένα χρόνο αργότερα εκδόθηκε από την «Ελευθεροτυπία» σε μετάφραση του εικονογράφου Θανάση Πέτρου και το 2015 κυκλοφόρησε από τη «Γνώση». Αυτή την περίοδο, δεκαέξι χρόνια ύστερα από το πρωτότυπο, το κόμικ επανακυκλοφορεί από τις εκδ. Οξύ στην ίδια μετάφραση. «Δούλεψα ακούγοντας την καρδιά μου περισσότερο, κάπου μεταξύ ρεαλισμού και μυθολογίας» έλεγε τότε ο Πριντόμ. «Ποιος θα μπορούσε να αναπαραστήσει με ακρίβεια την εποχή του 1936; Ο μόνος τρόπος, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα φανταστικό ταξίδι».

To ταξίδι εκείνο κατά κάποιο τρόπο συνεχίζεται και από τα πρώτα καρέ εισάγει στην εποχή της δικτατορίας του Μεταξά, όταν οι ρεμπέτες δεν είναι «καλοδεχούμενοι» στην ελληνική κοινωνία μαζί με τους άλλους πρόσφυγες. «Εσένα και τους φίλους σου τους “Τούρκους” τους ρεμπέτες σας νοιάζει μόνο να “γρατσουνάτε” τα παλιομπούζουκά σας. Ξέρεις ότι τώρα πλέον τα σπάμε» λέει ο αστυνομικός στον Σταύρο (που θυμίζει κάπως τον Γιάννη Παπαϊωάννου). «Κάνουν κακό στο ηθικό της εργατιάς. Για μπες στη θέση τους. Που πρέπει να ανέχονται αληταράδες σαν κι εσένα. Παράσιτα που σουλατσάρετε αδιάφορα, ενώ αυτοί τη βγάζουν μεροδούλι μεροφάι».

Λίγο πιο κάτω ο Μάρκος κεντάει στο μπουζούκι, οι μουσικοί συγκρούονται με τους πολιτσμάνους, ένας Αμερικανός της Columbia προτείνει συνεργασία στον Βαμβακάρη, ο οποίος φοβάται τη λογοκρισία, η αυτοσχέδια κομπανία βγαίνει στα ανοιχτά του Πειραιά με τη βάρκα τραγουδώντας τα νέα κομμάτια που σκαρφίζεται («Βγήκ’ ο Χάρος να ψαρέψει με τ’ αγκίστρι του ψυχές»).

Ο κόσμος του ρεμπέτικου αναπλάθεται με τις απαραίτητες ελευθερίες ενός Γάλλου όψιμου θαυμαστή και ερευνητή, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει ετοιμάσει και τη συνέχεια του κόμικ, με τίτλο «Ρεμπέτισσα (το αντίδοτο)», που αναμένεται τον ερχόμενο Μάρτιο από τις ίδιες εκδόσεις.

Κατά τ’ άλλα, όπως εξηγεί ο ίδιος, οι βασικοί χαρακτήρες δανείστηκαν τα χαρακτηριστικά από τους πραγματικούς ρεμπέτες, ενώ ρόλο έπαιξε και το αρχείο τεκμηρίωσης του Michel Roux. «Έπρεπε να βρω μια χαραμάδα για να μπω σ’ αυτό τον κόσμο και νομίζω ότι ήταν η χρονιάτου 1936. Από ‘κει κι έπειτα εκείνο που με συγκίνησε ήταν η ζωή μέσα στον υπόγειο κόσμο των τεκέδων και η εξέλιξή του στα χρόνια που ακολούθησαν. Ως σχεδιαστή, πάλι, με ενεθουσίασε μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια την οποία χρησιμοποίησα στην εικονόγραφηση: τα πρόσωπα των ρεμπέτηδων -τόσο περήφανα και τόσο όμορφα την ίδια στιγμή»