Εθνικά θέματα: Φοβικό σύνδρομο και μιθριδατισμός

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου

Όποιος παρακολούθησε την τελευταία συνεδρίαση της βουλής για τα εθνικά ζητήματα, είναι βέβαιον ότι συνειδητοποίησε, ότι η χώρα μας βαδίζει σε δύσκολους ατραπούς, χωρίς «ιμάντες ασφαλείας και χωρίς στοιχειώδη εθνική στρατηγική στη σημερινή ρευστή και επικίνδυνη για τα εθνικά μας ζητήματα, διεθνή σκακιέρα.

Μπροστά στην οδυνηρή πραγματικότητα της διαρκούς τουρκικής απειλής, όπου η Τουρκία εν μέσω των υποτιθέμενων «ήρεμων νερών» έχει παγιώσει την συνολική επιθετική, αναθεωρητική της πολιτική, έναντι των νομίμων δικαιωμάτων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και Μεσόγειο (με το ιδεολόγημα της γαλάζιας πατρίδας διεκδικεί το μισό Αιγαίο, ενώ με το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις από της εν δυνάμει ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου, επιβοηθούμενη από τις νέες παγκόσμιες ρευστές συνθήκες και τον ενισχυμένο ρόλο, που φαίνεται να της αποδίδει το ιδιότυπο σύστημα Τραμπ), ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση της ΝΔ αποδεικνύονται τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων.

Εξαιτίας, δε, αυτών των αδιέξοδων πολιτικών τους επιδίδονται ως ενστικτώδη άμυνα σε τοξικές και έωλες μικροπολιτικές κατηγορίες (για ψευδοπατριώτες του καναπέ) αρνούμενοι επί της ουσίας να λάβουν υπόψη την βάσιμη κριτική, που τους γίνεται για το ατελέσφορο και επικίνδυνο των πολιτικών τους, δείχνοντας έτσι με τον τρόπο αυτό, ότι δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς διακυβεύεται με γοργούς ρυθμούς για το νόμιμα δικαιώματα της χώρας και πως και με ποια μέτρα και στρατηγική μπορεί να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή. Η μη συνειδητοποίηση αυτών των πραγματικών κινδύνων είναι αυτό που τους μετατρέπει σε επικίνδυνο παράγοντα για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης διασπασμένα και εγκλωβισμένα σε αυτήν την επιφανειακή και τοξική αντιπαράθεση, χωρίς ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος, δεν εμφανίζουν καν προτάσεις μίας τέτοιας εθνικής στρατηγικής, για τη σοβαρή αντιμετώπιση των επικείμενων κινδύνων. Έτσι, για μία ακόμη φορά το παρόν πολιτικό σύστημα περνά κάτω από τον πήχη, δείχνοντας ότι δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί επαρκώς τα μείζονα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας και συνολικά του Ελληνισμού στην περιοχή.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι από τη συζήτηση αυτή απουσίαζε η καταστρεπτική αντιμετώπιση του επεισοδίου στην Κάσο, όπου η χώρα μας υποχώρησε, έναντι της άμεσης στρατικοποίησης του επεισοδίου από την Τουρκία, εγκλωβισμένη στην τουρκική παγίδα του ανύπαρκτου Συμφώνου Φιλίας των Αθηνών, παρέχοντας έτσι το δικαίωμα στον Ερντογάν να δηλώνει με έμφαση εντός του ΟΗΕ, ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς την έγκριση της Τουρκίας.

Αλλά και εν σχέσει με το επιχείρημα, που προβάλλεται με έντονο τρόπο από τον κ. Μητσοτάκη, περί κινητικότητας στα Ελληνοτουρκικά αντί της πρότερης ακινησίας, η πικρή πραγματικότητα πίσω από τα επικοινωνιακά αυτά φληναφήματα δεν είναι καθόλου κολακευτική. Η επέκταση των χωρικών υδάτων σε δώδεκα μίλια στο Ιόνιο με την Ιταλία, που ήταν μία ουδέτερη πολιτική πράξη εν σχέσει με τον τουρκικό αναθεωρητισμό, πραγματοποιήθηκε, δίνοντας σοβαρά δικαιώματα στους Ιταλούς ψαράδες εντός της ελληνικής ΑΟΖ. Λόγω, δε, της αντίθεσης της Τουρκίας, εξαιρέθηκε η περιοχή των Κυθήρων από αυτήν την επέκταση!!! Ακολούθως η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία περί καθορισμού ΑΟΖ, που αντικειμενικά αποτελεί σημαντική ενέργεια λόγω του εμβολισμού από αυτήν του παράνομου τουρκολυβικού μνημονίου, είναι μερική, εξαιρώντας την περιοχή της Δωδεκανήσου και κυρίως του Καστελόριζου. Επιπλέον έχει αρνητικά σημεία, όχι τόσο γιατί δόθηκαν μεγαλύτερες θαλάσσιες εκτάσεις στην Αίγυπτο, αλλά κυρίως γιατί αποδεχόμαστε ως χώρα μερικότερη επήρεια της Κρήτης για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Πρωτίστως όμως, γιατί μετά την επίτευξη αυτής της συμφωνίας, η χώρα μας δεν φροντίζει να εξασκήσει πλήρως τα δικαιώματά της επί της καθορισμένης ΑΟΖ έναντι του τουρκικού επεκτατισμού στο πεδίο και να προχωρήσει σε διεύρυνση αυτών με επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια νοτίως της Κρήτης, την οποία επέκταση είχε προαναγγείλει ο προηγούμενος Υπουργός Εξωτερικών, κ. Δένδιας από το 2020.

Τέλος, ως προς το θέμα των οπλικών συστημάτων και της ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι αυτό αποτελεί ένα ευαίσθητο αυτό θέμα χρησιμοποιήθηκε μικροπολιτικά εντός της Βουλής ως πολιτικό επιχείρημα, ότι ο πρωθυπουργός είναι πατριώτης, γιατί αγοράζει όπλα!!! Επιπροσθέτως, στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να σημειωθούν οι σοβαρές αβελτηρίες και οι μεγάλες ευθύνες για τη διάλυση της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας και η μη έναρξη ανάταξής της από τη σημερινή κυβέρνηση, ως όφειλε, χρησιμοποιώντας μέρος των πόρων του Ταμείου Ανάπτυξης, τα οποία όμως διοχετεύονται πρωτίστως σε τμήματα της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, που αποτελούν τα στηρίγματά της.

Την ίδια ώρα η ανθούσα αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας αποτελεί το μεγάλο όπλο της στις σημερινές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, προκειμένου να εισέλθει αυτή ως σημαντικός παράγοντας και εντός του στενού πυρήνα της προγραμματισμένης, αμυντικής αρχιτεκτονικής της Ευρώπης και δη στα προγράμματα Safe και REArm. Γίνεται αντιληπτό, ότι αυτό θα αποτελέσει ένα ακόμα μεγάλο χτύπημα για τη χώρα μας, αφού θα χαθεί και η ελλιπής μέχρι τώρα ευρωπαϊκή ομπρέλα.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για μία πλήρως απογοητευτική εικόνα χωρίς να υπάρχει στον δημόσιο λόγο εντός της βουλής μία σοβαρή, ολοκληρωμένη, εθνική στρατηγική, που θα έθετε σε σωστή βάση τον δομικό, τουρκικό κίνδυνο και θα οδηγούσε την Ελλάδα να λάβει ευρύτερες πρωτοβουλίες για ένα θετικό αποτύπωμα στη σημερινή κινούμενη διεθνή αρχιτεκτονική, προς διαφύλαξη των εθνικών της δικαίων.