Σκληρή αναμένεται να είναι η μάχη στις εκλογές των Τουρκοκυπρίων για την ανάδειξη του νέου ηγέτη της κοινότητας αύριο Κυριακή στην κατεχόμενη Κύπρο. Οι βασικοί διεκδικητές είναι δύο, ο νυν τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και ηγέτης του αριστερού Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CTP) Τουφάν Ερχιουρμάν. Αρχικά, ο Ερχιουρμάν διατηρούσε μεγάλη απόσταση από τον Τατάρ στις δημοσκοπήσεις, ωστόσο στην πορεία η ψαλίδα έκλεισε και η έκβαση των «προεδρικών εκλογών» είναι μάλλον απρόβλεπτη.
Ο Ερχιουρμάν επικρίνει την επιμονή του Ερσίν Τατάρ σε δύο κράτη ή κυριαρχική ισότητα, λέγοντας ότι μια τέτοια προσέγγιση οδηγεί στην απώλεια των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων και μάλιστα σε ολόκληρο το νησί αλλά και προειδοποιώντας ότι δεν πρέπει κανείς να συγχέει την ισότητα των δύο ηγετών στη διαπραγμάτευση με το κυριαρχικά ισότιμο καθεστώς. Επικριτικός είναι και έναντι της θέσης για δύο κράτη, λέγοντας ότι θα βλάψει το μέλλον των Τουρκοκυπρίων.
Ωστόσο, ο Ερχιουρμάν περιορίζει την κριτική του στον Τατάρ, αποφεύγοντας την όποια αναφορά στην Τουρκία. Αντιθέτως μάλιστα, προσπαθεί να μην τη δυσαρεστήσει ακόμα και μετά που διαφάνηκε ότι η Αγκυρα στηρίζει τον Τατάρ. Η αδυναμία του να αρθρώσει λόγο απέναντι στις παρεμβάσεις της Τουρκίας, εκτιμούν οι αναλυτές, δεν φέρνει ψηφοφόρους από δεξιότερα διότι εκείνοι σαφώς προτιμούν τον Τατάρ και παράλληλα απομακρύνει ψηφοφόρους της Αριστεράς και όσους επιμένουν στη λύση του Κυπριακού, καθώς απλά δεν τους εκφράζει.
Ενα πρόσθετο πρόβλημα για τον Ερχιουρμάν είναι η απουσία προοπτικής για λύση και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του να πείσει ότι η λύση διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι η σωστή επιλογή οι Τουρκοκύπριοι που υποστηρίζουν αυτή τη θέση δεν ξεπερνούν πλέον το 40%. Το υπόλοιπο 60% προκρίνει τα δύο κράτη ή και θεωρεί ότι η ΔΔΟ δεν είναι εφικτή στην πράξη. Μέχρι προ διετίας, ενίοτε και λιγότερο, αναλόγως δημοσκόπησης, το ποσοστό υπέρ της λύσης ήταν σταθερά πάνω από το 50% και ενίοτε στο 60%.
Ενας άλλος παράγοντας επιτυχίας του Τατάρ είναι ότι κατάφερε να περάσει στην τουρκοκυπριακή κοινότητα ότι η μη λύση οφείλεται «στην αδιαλλαξία των Ελληνοκυπρίων» και αυτό το αφήγημα καλλιεργείται μεθοδικά εδώ και χρόνια, ειδικά μετά τις συνομιλίες του Κραν Μοντανά το 2017 και το ναυάγιό τους. Η θέση αυτή σε συνδυασμό με την απήχηση που έχει από το Κέντρο και δεξιότερα αλλά και σε κάποιο βαθμό στην (απολύτως κεμαλική) Αριστερά δημιουργεί ένα αίσθημα υπεροχής της «μεγάλης» Τουρκίας, μπροστά στο οποίο η προοπτική συνομιλιών οι οποίες δεν οδήγησαν πουθενά, μοιάζει ασήμαντη. Επίσης καθοριστική για την ψήφο των εποίκων ειδικά είναι η τακτική Ερντογάν να ανεγείρει νέα νοσοκομεία, να φτιάχνει νέους δρόμους, «δημόσια» κτίρια και διάφορα άλλα η οποία μεταφράζεται ως «έγνοια του έθνους» για την κατεχόμενη Κύπρο και την ευημερία της.
Ο Τατάρ γενικά ακολούθησε με επιτυχία την πεπατημένη: παρόλο που ως ηγέτης δεν έχει ούτε χάρισμα, ούτε απήχηση και οι πλείστοι Τουρκοκύπριοι τον προσεγγίζουν με σκωπτική διάθεση ως ένα απλό υποχείριο της Αγκυρας, ο νυν τουρκοκύπριος ηγέτης είναι για πολλούς μια δοκιμασμένη κατάσταση σε μια περίοδο όπου η λύση ΔΔΟ δεν πείθει πια. Ενας ξεροκέφαλος και περιορισμένων δυνατοτήτων ηγέτης, ο οποίος όμως αφενός μεν έχει απέναντί του τον όχι ιδιαίτερα χαρισματικό Ερχιουρμάν, αφετέρου δε εξασφαλίζει για τους Τουρκοκύπριους πρακτικά ανταλλάγματα με την τυφλή του υποταγή στην Αγκυρα. Και φυσικά το βασικότερο όλων: όποιος και εάν εκλεγεί τον τελικό λόγο πάλι η Αγκυρα θα τον έχει.