Οι δημοσκοπήσεις για το ΠΑΣΟΚ έχουν διπλή ανάγνωση, όμως καμία από τις δύο δεν είναι με την πρώτη ματιά θετική. Από τη μια, η πρωτιά του Αλέξη Τσίπρα στην ερώτηση «ποιος μπορεί να ενώσει την Κεντροαριστερά» δημιουργεί συζητήσεις για τον αντίκτυπο που θα έχει ενδεχόμενη νέα κίνηση του πρώην πρωθυπουργού στο ποσοστό του κόμματος.
Από την άλλη, η μικρή απήχηση (περίπου μιάμιση μονάδα) που φαίνεται πως έχει ο πρώην πρωθυπουργός στη βάση του ΠΑΣΟΚ, στην οποία δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητός, είναι ικανή να φέρει επιπλέον εμπόδια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν το ποσοστό του μείνει σταθερό.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που στην κουβέντα μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου, Νίκου Ανδρουλάκη και Αλέξη Χαρίτση την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή θεώρησαν πως είδαν μια προσπάθεια συνεννόησης τουλάχιστον σε κοινοβουλευτικό επίπεδο – η φημολογία που δεν επιβεβαιώθηκε έλεγε πως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση, για πρωτοβουλία που αφορά τον ΟΠΕΚΕΠΕ, εκτός εξεταστικής επιτροπής. Όμως η πραγματικότητα, τουλάχιστον για το ΠΑΣΟΚ, έχει πολλά επίπεδα. Ακόμα και αν μια τέτοια κοινοβουλευτική σύμπραξη έπαιρνε σάρκα και οστά, η ευρύτερη συμπόρευση θα ήταν σίγουρα δύσκολη: για την πιο αριστερή πασοκική πτέρυγα οι συνεργασίες εξ αριστερών θεωρούνται μονόδρομος, ενώ για την κεντρώα, αν γίνουν μονόμπαντα και χωρίς συγκεκριμένους όρους, είναι συνταγή αποτυχίας.
Όταν δε στην εξίσωση μπαίνει ο Αλέξης Τσίπρας, κατά κάποιους κάνει τη σύγκλιση πιο επιτακτική (ιδίως με όσους δεν έχουν μέλλον σε ένα δικό του σχήμα, χωρίς να είναι αρνητικά χρωματισμένοι για το ΠΑΣΟΚ), ενώ κατά άλλους αποδεικνύει πως εξ αριστερών η Χαριλάου Τρικούπη δεν έχει πολλά να κερδίσει – και ως απόδειξη φέρνουν όχι μόνο την επιχείρηση ταύτισης του ΠΑΣΟΚ με τα άκρα που επιχειρεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και τον τρόπο που στον ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, δήλωσε διαθεσιμότητα προς την πλευρά του πρώην προέδρου του.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Επιτροπή Διεύρυνσης στην οποία θα προΐσταται ο Κώστας Σκανδαλίδης θα αποτελέσει το όχημα αμφίπλευρων διευρύνσεων για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θέλει σε αυτές τις κινήσεις να αποτελέσει όχι απλώς τον βασικό παίκτη, αλλά και το κεντρικό όχημα. Στην πράξη τα ανοίγματα αφορούν πρόσωπα που μπορούν να συνταχθούν με το πρόγραμμά του, το οποίο είναι αδιαπραγμάτευτο και σε μετεκλογικό επίπεδο συνεργασιών. Στο ΠΑΣΟΚ (και σε αυτό συμφωνούν σχεδόν όλοι στο εσωτερικό του) θα μπορούσε να μπει σε διαδικασίες «από τη βάση» για εκλογή επικεφαλής ενός ενιαίου ψηφοδελτίου σε κάποιο μετωπικό σχήμα, έχοντας πάρει απόφαση αυτόνομης καθόδου.
Το είδος και το ύφος της διεύρυνσης, όπως και αυτό των συνεργασιών και των μετεκλογικών συμμάχων, θα αποτελέσουν από τα βασικά σημεία πολιτικής συζήτησης στον δρόμο προς το συνέδριο, όποτε αυτό κι αν έρθει – η πρώτη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας της Οργανωτικής Επιτροπής αναμένεται, αν δεν υπάρξουν επιπλέον καθυστερήσεις, στα τέλη της εβδομάδας που έρχεται.
Κάτι τέτοιο τοποθετεί χρονικά το συνέδριο πιο πίσω, με τους περισσότερους να ποντάρουν στον Φεβρουάριο – η προθεσμία της «βελόνας» αλλά και το βιβλίο του Τσίπρα, που θα βρίσκεται τότε στα ράφια, δημιουργούν και ένα πλαίσιο εντός και εκτός κόμματος, στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Ο Παύλος Γερουλάνος δεν είναι ο μόνος που ετοιμάζεται για την παρουσία του εκείνη τη στιγμή.
Τη δική της πολιτική προσέγγιση, που φάνηκε και αυτές τις μέρες με τη δήλωση για την ηγετική ομάδα, ξεδιπλώνει και η Άννα Διαμαντοπούλου, ενώ στο στρατόπεδο του Χάρη Δούκα ετοιμάζονται να θέσουν θέματα τόσο πολιτικά (ο δήμαρχος Αθηναίων έχει ήδη δηλώσει ανοιχτός στον διάλογο με όλους) όσο και οργανωτικά (π.χ. για τα ανοιχτά μητρώα). Αυτόνομα έχει αρχίσει να κινείται και πάλι ο Μανώλης Χριστοδουλάκης, ο οποίος φαίνεται πως σκοπεύει να καταγραφεί στο συνέδριο.