Εκ πρώτης όψεως (και βεβαίως μας γοητεύει αυτό) μοιάζει ο καθένας από εμάς που γράφουμε τραγούδια με λόγια ελληνικά, να πορεύεται σε μια δική του «ερημιά», όλοι όμως πιστεύω πως πάντα επιστρέφουμε, πως κατοικούμε στο ίδιο σπίτι αφού στο τέλος της μέρας με τις ίδιες λέξεις ονειρευόμαστε.
Στη ματιά του καθενός (που σωστά το νιώθει σπίτι του) φαντάζει διαφορετικό, από παράγκα του χειμώνα, έως παλάτι του ήλιου, κι είναι μαζί και τα δυο και άλλα χίλια δυο και ό,τι βάζει ο νους του καθενός μας.
Είμαστε συγκάτοικοι εδώ, πολλές φορές χωρίς καν να γνωριζόμαστε κι ας περνάμε διαρκώς σαν σκιές ο ένας μέσα από τον άλλον. Ολοι από την ίδια πατρίδα της γλώσσας ερχόμαστε, αναζητώντας τρόπους να πούμε αυτό που δεν λέγεται, να δώσουμε σχήμα στην ασχήμια, φωνή σε αυτό που δεν χωράει σε μορφές ή ιδέες πάρα μονάχα σε κάτι απτό και άπιαστο μαζί όπως το τραγούδι.
Ο Διονύσης ήταν ο πιο παλιός συμμαθητής μου προπορευόμενος κατά 25 ολόκληρα χρόνια. Θεσσαλονίκη, παραλία Μπότσαρη, ακολουθούσε κι αυτός την ίδια ακριβώς παράκτια διαδρομή με μένα για το σχολείο μας από το πατρικό του, μόλις εκατό μέτρα παρακάτω από το δικό μου. (Είναι τόσο μακρινές πια εκείνες οι εποχές που μοιάζουν να μην απέχουν τόσο μεταξύ τους).
Αυτό το έμαθα καιρό μετά όταν τον γνώρισα, τότε ήταν ήδη όμως ο ήρωάς μου, ένας χαρακτήρας λοξός και μεγαλοφυής που την κρίσιμη στιγμή έκανε του κεφαλιού του για λογαριασμό όλων μας βέβαια, όπως άλλωστε πράττουν οι πραγματικοί ήρωες, στη ζωή και όχι στα χαρτιά…
Μέσα στη μοντέρνα εποχή από το ’60 και μετά και σε αντίθεση με τους εργολάβους του Δημοσίου και τους ιδιώτες που έπνιξαν τις αυλές και τις αλάνες μας, εκείνος με μια πίστη (…υπόγεια σε τι; δεν βρίσκω λόγια…) μάζεψε τα πιο ακριβά υλικά, πάντρεψε τους πιο δύσκολους ρυθμούς και δεν ξέρω ποιος άγιος ή δαίμονας τον ευλόγησε και έχτισε αυτό το σκαρί, μέσα στο οποίο ο καθένας μας βρήκε έναν πάγκο να μαστορεύει, μια γωνιά να στοχάζεται, ένα παράθυρο να κοιτάζει έξω και να φαντάζεται τον κόσμο του.
Κι εκεί μετριέται πραγματικά το ανάστημα του καθενός. Οχι στο έργο του μονάχα αλλά και στα βήματα, στο μεγάλωμα των άλλων, στο κοινό καλό που γεννά…
Τελικά εδώ οι ενσώματες παρουσίες (και απουσίες) μικρή σημασία έχουν.
Αλλωστε όπως αυτός, έτσι κι ο καθένας έρχεται εδώ στο σπίτι μας με ένα φάντασμα αγαθό στον ώμο και αυτό αφήνει συντροφιά αιώνια στους υπόλοιπους.
Η φωτογραφία από την τελευταία μας εκδρομή στην καρότσα του φορτηγού του Νιόνιου κοντά μια δεκαετία πριν…
Ο Μανώλης Φάμελλος είναι τραγουδοποιός