Τα προειδοποιητικά «καμπανάκια» για επίλυση χρόνιων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ηχούν από παντού. Από την Τράπεζα της Ελλάδος μέχρι τον ΟΟΣΑ και από τους οίκους αξιολόγησης μέχρι τους επιχειρηματίες. Η ταχύτητα απόδοσης της δικαιοσύνης έχει άμεση σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προσέλκυση επενδυτών, οι οποίοι θα νιώθουν ασφαλείς ότι θα βγάλουν άκρη γρήγορα και με μικρό κόστος, σε περίπτωση κάποιας αντιδικίας.
Η μείωση του μη μισθολογικού κόστους, δηλαδή οι φόροι και οι εισφορές στη μισθωτή εργασία, θα επιφέρει ένα μη τιμωρητικό καθεστώς για τον επιχειρηματία που προσλαμβάνει. Σήμερα, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, 4 στα 10 ευρώ του μισθού πάνε σε φόρους και εισφορές. Για κάθε αύξηση ονομαστικού μισθού πάνω από τα 3.000 ευρώ δεν φτάνει ούτε το ένα τέταρτο στον εργαζόμενο. Η έλλειψη υγιούς ανταγωνισμού και η μικρή ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα φαίνονται από το ελλειμματικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών αλλά και από τον δομικό πληθωρισμό που πλέον λίγο απέχει από τον πληθωρισμό. Με άλλα λόγια, αν εξαιρέσουμε τρόφιμα, ποτά και ενέργεια, ο πληθωρισμός από το 3,2% θα πέσει στο 2,9%.
Η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, επίσης, δημιουργούν προβλήματα αθέμιτου ανταγωνισμού, ενώ η έλλειψη δεξιοτήτων οδηγεί στη λεγόμενη «αποθησαύριση» ταλέντων. Οι εταιρείες αυξάνουν σημαντικά τις αποδοχές για τους εξειδικευμένους εργαζόμενους προκειμένου να μη φύγουν και χάσουν ό,τι έχουν επενδύσει σε αυτούς. Από την άλλη, οι νεοεισερχόμενοι αμείβονται αρκετά χαμηλότερα, δημιουργώντας σημαντικές μισθολογικές ανισότητες που πολλές φορές δεν έχουν σχέση ούτε με τη θέση ευθύνης ούτε με την προστιθέμενη αξία. Τέλος, σε μια χώρα με δημογραφικό πρόβλημα, η οικονομία εξασθενεί. Αρκεί να φανταστεί κάποιος το ακραίο σενάριο μιας χώρας χωρίς κατοίκους. Μπορεί να υπάρξει οικονομία;