«Δεν υπάρχει ποτέ αρκετή κινητοποίηση, αλλά πάντα υπάρχει πολλή οδύνη στον κόσμο» απάντησε σε ερώτηση σχετική με τον αν υπάρχει αρκετή κινητοποίηση από την κινηματογραφική κοινότητα σχετικά με το φλέγον ζήτημα της Γάζας, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, πρόσωπο της ημέρας χθες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που εφέτος την τιμά παρουσιάζοντας παράλληλα 15 ταινίες από τις περισσότερες από 130 της φιλμογραφίας της.
Η διεθνής γαλλίδα ηθοποιός που ήρθε στο ΦΚΘ μαζί με την επίσης ηθοποιό κόρη της, Λολίτα Σαμά, μίλησε αρκετά για τη δουλειά της. Δεν διακρίνει διαφορές στην πορεία του χρόνου πέρα από τον «τρόπο που καταναλώνεται πλέον το κινηματογραφικό προϊόν» είπε η Ιπέρ που παραμένει υποστηρίκτρια της μεγάλης οθόνης. Επίσης, αναφέρθηκε σε ρόλους που υπήρξαν σημείο καμπής στη σταδιοδρομία της, διευκρινίζοντας όμως ότι «οι σημαντικοί ρόλοι είναι εκείνοι που παρέχουν τη μεγαλύτερη έκθεση για έναν ηθοποιό». Η Ιπέρ δεν δίστασε να ξεχωρίσει τις ταινίες «Η δασκάλα του πιάνου» (2001) του Μίχαελ Χάνεκε και «Εκείνη» (2016) του Πολ Βερχόφεν, οι οποίες φιλοξενούνται αμφότερες στο αφιέρωμα της 66ης διοργάνωσης. «Το αστείο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως, πολλές φορές, ορισμένες ταινίες κάνουν τεράστια επιτυχία ενώ δεν το περιμένεις καθόλου. Αυτό αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη πως οι ταινίες ταξιδεύουν στο μυαλό διαφορετικών ανθρώπων με πολλούς διαφορετικούς τρόπους».
Γυναίκες στο σινεμά
Σε ερώτηση του κοινού σχετική με την εκπροσώπηση των γυναικών στο σύγχρονο σινεμά, η Ιπέρ υπογράμμισε: «Βλέπω την κατάσταση όπως την έβλεπα και στην αρχή της καριέρας μου. Ανέκαθεν υπήρξα τυχερή και προνομιούχα. Πάντα αναζητούσα (και έβρισκα) ρόλους στους οποίους οι γυναίκες έχουν την κεντρική θέση, δεν είναι κρυμμένες πίσω από κάποιον άντρα αλλά βρίσκονται στο προσκήνιο. Στις μέρες μας έχουμε ολοένα και περισσότερες γυναίκες σκηνοθέτριες και γενικότερα περισσότερες γυναίκες στη δημιουργία ταινιών. Συγκριτικά με το παρελθόν, έχουμε σίγουρα βελτιωθεί, αλλά μπορούμε και καλύτερα».
Από τη συζήτηση δεν έλειψε η αναφορά στην «Πύλη της Δύσης» (1980) το μοναδικό επικό γουέστερν του Μάικλ Τσιμίνο, του οποίου η αποτυχία κόστισε τη χρεοκοπία του στούντιο της United Artists. «Φυσικά και με επηρεάζει η αποτυχία» είπε η Ιπέρ σε ανάλογη ερώτηση. «Δεν κάνουμε ταινίες για να παραμείνουμε κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, αλλά για να μας δουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Το να γίνεις αποδεκτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση της κινηματογραφικής δημιουργίας. Ωστόσο, είμαι απλώς μια ηθοποιός της ταινίας και δεν γίνεται να κουβαλώ όλο το βάρος της αποτυχίας στους ώμους μου: δεν νιώθω προσωπικά υπεύθυνη για την όποια αποτυχία».
Τέλος, σχετικά με το τι κρατάει από τον κάθε ρόλο που ενσαρκώνει, η Ιπέρ είπε ότι το κοινό κάνει στους ηθοποιούς συχνά αυτή την ερώτηση γιατί δεν συνειδητοποιεί πως η κινηματογραφική δημιουργία έχει να κάνει με το παρόν, το οποίο ξεχνιέται αυτομάτως. «Το λεπτό που καταθέτεις την ερμηνεία, έχει ήδη συντελεστεί και ανήκει στο παρελθόν».
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ σήμερα θα παραχωρήσει masterclass ανοιχτό προς το κοινό, το οποίο θα συντονίσει η συγγραφέας Ερση Σωτηροπούλου. Τίτλος του «Από τη σκηνή στην οθόνη» και θέμα οι διαφορές στην ερμηνευτική προσέγγιση ανάμεσα στο σινεμά και το θέατρο.