Το τραγούδι «Όμορφη ζωή» σάς χάρισε ευρύτερη αναγνωρισιμότητα, κυκλοφορώντας μάλιστα μέσα στη δύσκολη περίοδο της πανδημίας.
Πώς καταφέρατε να το μετατρέψετε σε μια φωτεινή, αισιόδοξη πρόταση εκεί που κυριαρχούσε η αβεβαιότητα;
Το τραγούδι αυτό ήρθε σε μια στιγμή που γινόταν μια μεγάλη πάλη στη ζωή μου. Πέρα από την πανδημία που άλλαξε τη ζωή μας, εγώ περνούσα μια πολύ δύσκολη κατάσταση γιατί έχανα τη μητέρα μου. Ήρθε στα χέρια μου αυτό το τραγούδι. Το κλειδί στη συμπόρευσή μου με τον στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου και τη μουσική του Νικολά Πιοβάνι, ταιριάζει με την κοσμοθεωρία και τη στάση μου απέναντι στη ζωή. Η ζωή έχει πόνο, απώλεια, αδικία, πράγματα που δεν μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος ούτε με τη λογική ούτε καν με το παράλογο. Ισως μόνο με το υπέρλογο, εκεί που έχω ακουμπήσει νωρίς σχετικά στη ζωή μου και αυτός είναι ο λόγος πιστεύω που το μετουσιώνω σε κάτι φωτεινό. Αυτή είναι η εσωτερική μου διαδρομή.
Μέσα σε αυτά τα σκοτάδια υπήρξε στιγμή στη ζωή σας που νιώσατε ότι αυτό που είστε συγκρούεται με αυτό που περιμένουν οι άλλοι να είστε;
Συνέχεια. Είναι μια επίπονη διαδικασία το να γεννήσεις κάτι καλλιτεχνικά, να ανοίξεις την καρδιά σου και να το εκδηλώσεις στον κόσμο. Κι όταν έρχεται η στιγμή που το μοιράζεσαι, ξεκινάει μια άλλη δυσκολία: η σύγκρουση με τις προσδοκίες των άλλων, γιατί ο καθένας μπορεί να περιμένει ή να βλέπει κάτι διαφορετικό από εσένα. Εκεί λοιπόν πρέπει να έχεις σταθεροποιήσει το μέσα σου και να δείξεις ποιος είσαι.
Το έχετε καταφέρει; Ή υπήρξε η στιγμή που φοβηθήκατε πως, αν εκφράζατε ξεκάθαρα αυτό που πραγματικά είστε, θα σας στερούσε κάτι ή θα σας φόρτωνε με κάτι δυσβάσταχτο;
Νιώθω τον εαυτό μου σαν κύμα∙ παλλόμενο, που γαληνεύει και αγριεύει. Αναζητώ τη θέση μου μέσα στη θάλασσα, με τους ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω οικεία. Δεν είμαι στατικός· όταν βρίσκω γαλήνη μένω, κι όταν έρχεται η ανάγκη για κίνηση φεύγω, ταξιδεύω, γνωρίζω νέους ανθρώπους, για να ανακαλύψω το καινούργιο που έχω να ζήσω.
Την περίοδο που η μητέρα σας αρρώστησε, πού σταθήκατε εσείς μέσα σε αυτό το κύμα;
Η μητέρα μου ήταν ο άνθρωπος που ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί της, κι εκείνη μαζί μου, μια βεβαιότητα που λίγοι έχουν στη ζωή τους. Για μένα, αυτή η αγάπη που βρίσκουμε πρώτα μέσα στην οικογένεια είναι προστασία – και ένα τρομερό εφόδιο για τη ζωή. Ενα παιδί που νιώθει αυτή την προστασία μεγαλώνει ασφαλές. Εγώ, από νωρίς, κλήθηκα να προστατέψω και τους γονείς μου, λόγω των προβλημάτων τους.
Ποια ήταν αυτά;
Για περίπου μία δεκαετία και οι δύο γονείς μου ήταν άρρωστοι ταυτόχρονα, με καρκίνο. Ο πατέρας μου τα κατάφερε, η μητέρα μου όχι. Ετσι, εγώ και η αδελφή μου αναλάβαμε να γίνουμε γονείς τους για πολλά χρόνια. Ενώ οι φίλοι μου ζούσαν ελεύθεροι και άνοιγαν τα φτερά τους, εγώ σκεφτόμουν συνέχεια πότε θα μπορώ να πάω Θεσσαλονίκη. Οι ενοχές υπήρχαν πάντα.
Πότε σταμάτησαν να σας βαραίνουν;
Είχα δώσει και τις σάρκες μου, η αδελφή μου κι εγώ νιώθαμε ότι είχαμε δώσει τα πάντα. Η κούραση νίκησε τις ενοχές μου. Τότε συνειδητοποίησα την ολότητα της ζωής: κυνηγάς πράγματα που δεν είναι στο χέρι σου να προλάβεις, σαν να τρέχεις για ένα τρένο ή ένα αεροπλάνο που φεύγει πριν φτάσεις. Συνεχώς κυνηγάς, ακόμα και τις λίγες στιγμές με ανθρώπους που αγαπάς. Οταν όμως αποδεχτείς ότι δεν είναι στο χέρι σου, αρχίζει μια εσωτερική διαδικασία όπου μαθαίνεις να μετράς διαφορετικά τον χρόνο και τη σημασία του να είσαι μαζί με τους ανθρώπους σου.
Αλλαξε η σχέση σας με τη ζωή όταν έφυγε η μητέρα σας;
Απόλυτα, τα πάντα ζυγίζουν αλλιώς από την επόμενη μέρα. Ηξερα ότι θα μου συμβεί· μου το είχαν αφηγηθεί και το περίμενα. Τη διαδρομή τη ζούσα ήδη. Ενιωθα την απώλεια να διαρκεί όλη αυτή τη δεκαετία. Ο φόβος ήταν πάντα μέσα σου – η προσμονή ότι θα χάσεις τον άλλο. Από το επόμενο πρωί ξύπνησα και ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Τώρα τολμώ να το ξεστομίσω: χρωστάω πολλά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου – κάτι σημαντικό από αυτό που είμαι.
Άν έπρεπε να ονοματίσετε αυτή την αλλαγή;
Τα ζω όλα πιο έντονα. Η χαρά μου ζυγίζει αλλιώς και δεν τη χαρίζω σε κανέναν – μου ανήκει. Αυτό με σώζει. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και το ζω σαν να τελειώνει ο κόσμος. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζομαι να κλειστώ στον εαυτό μου, να αφομοιώσω όσα συμβαίνουν γύρω μου. Και πολλές φορές, αυτό σημαίνει ότι η χαρά μου ή οι εμπειρίες μου μικραίνουν για να χωρέσουν σε αυτή τη σιωπή.
Υπήρξαν στιγμές που έπρεπε να «μικρύνετε» για να χωρέσετε κάπου;
Ναι, υπήρξαν αρκετές στιγμές που λες: δεν μπορώ άλλο. Στην αρχή προσπαθείς να «μικρύνεις» τον εαυτό σου για να χωρέσεις στους άλλους, αλλά κάποια στιγμή οι δρόμοι χωρίζουν. Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν, άλλοι μένουν και κατανοούν σε βάθος ποιος είσαι. Τότε καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη για αυτό που είσαι, ούτε οι άλλοι θα απολογηθούν. Σημαντικό για μένα είναι να φεύγω από τους χωρισμούς λυτρωμένα, αλλιώς δεν μπορώ να πάω παρακάτω.
Ποιο περιστατικό σάς έχει ξαφνιάσει πιο πολύ όσον αφορά την περιέργεια γύρω από την προσωπική σας ζωή;
Δεν κρύβω την προσωπική μου ζωή, αλλά δεν την εκθέτω, το θεωρώ και κακόγουστο. Με συγκινεί, με ιντριγκάρει και με παθιάζει ο άνθρωπος. Χωρίς να κάνω τικ στα κουτάκια.
Σήμερα που η ταυτότητα γίνεται ετικέτα, πώς κρατάτε τον εαυτό σας ελεύθερο;
Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να ξεφύγουμε από τις ετικέτες και να εστιάσουμε στην ουσία, που είναι η ταυτότητα και η μοναδικότητα. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διαφυλάξω την ταυτότητά μου. Ολα προσπαθούμε να τα βάλουμε κάτω από ετικέτες για να τα εντάξουμε, γιατί ο άνθρωπος θέλει να κατατάξει το άγνωστο για να μην τον τρομάζει. Αλλά μπορείς να κατατάξεις τον έρωτα; Την αγάπη; Την τέχνη; Τη δημιουργία; Οχι. Καταλαβαίνω όσους δεν έχουν νιώσει ποτέ τον έρωτα, τους συγχωρώ. Αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω εκείνους που έχουν ερωτευτεί και συνεχίζουν να βάζουν ταμπέλες στον έρωτα.
Υπήρξε ένας τέτοιος έρωτας στη ζωή σας;
Ναι, αυτός που ζω τώρα.