Πάντα πίσω από τον σπουδαίο δημιουργό βρισκόταν εκείνη, η γυναίκα που τον στήριξε στα δύσκολα, τον επισκεπτόταν στη φυλακή και πίστεψε σε εκείνον όταν όλοι οι υπόλοιποι σιώπησαν. Ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Άσπα Αραπίδου έζησαν έναν έρωτα που νίκησε τον χρόνο, τις δοκιμασίες και τη φήμη – έναν έρωτα βαθύ, τρυφερό και αληθινό.
«Η Άσπα είναι η γυναίκα της ζωής μου. 57 χρόνια με ανέχεται το κορίτσι. Είμαι ερωτευμένος μαζί της, αλλά αυτή με ζηλεύει». Με αυτή τη φράση, σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στην ΕΡΤ, ο Διονύσης Σαββόπουλος περιέγραψε την ουσία μιας σχέσης που αποτέλεσε θεμέλιο της ζωής του. Ο γάμος τους, που μετρούσε σχεδόν έξι δεκαετίες, υπήρξε η ήρεμη, σταθερή βάση πίσω από τη δημόσια εικόνα του μεγάλου τραγουδοποιού.
Η γνωριμία τους έγινε σε σκοτεινές εποχές. Ο νεαρός τότε Σαββόπουλος, κρατούμενος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, γνώρισε την Άσπα, μια έφηβη που επισκεπτόταν πολιτικούς κρατούμενους. Εκεί, ανάμεσα στα κάγκελα και στις ώρες αναμονής, γεννήθηκε ένας σχεδόν μυθιστορηματικός έρωτας. Ο ίδιος αργότερα ανέφερε ότι μέσα στην απομόνωση πήρε δύο αποφάσεις ζωής.
Παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1967 – «την ημέρα του Όχι, εμείς είπαμε Ναι». Εκείνος ήταν 23 ετών, εκείνη μόλις 18. Ήταν χρόνια γεμάτα φόβο και αβεβαιότητα, αλλά ο δεσμός τους γινόταν όλο και πιο δυνατός. Όπως είχε πει και ο ίδιος: «αυτά τα δύσκολα χρόνια, χρειαζόσουν έναν άνθρωπο δίπλα σου».
Η Άσπα επισκεπτόταν τη φυλακή χωρίς να φοβάται, ενώ οι περισσότεροι φίλοι του είχαν απομακρυνθεί. «Σε κάνει ατρόμητο η αγάπη», έλεγε εκείνος για εκείνη – και το εννοούσε.
Η σχέση τους, πέρα από ρομαντική, υπήρξε βαθιά συντροφική. Η Άσπα, χωρίς να χάσει ποτέ την προσωπικότητά της, αφιερώθηκε στην οικογένειά τους, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους και στηρίζοντας τον Σαββόπουλο στις πιο σκοτεινές και στις πιο λαμπερές περιόδους της ζωής του. Εκείνος δεν έκρυβε ποτέ πως η σταθερότητα και η γαλήνη που του προσέφερε ήταν το στήριγμά του σε όλα.
«Περάσαμε δύσκολα και ήταν πολλά τα δύσκολα», έλεγε συγκινημένος. «Είχα μεγάλη υποστήριξη από την Άσπα, και μαζί και τα παιδιά. Όταν με ξεφωνίζανε, ο γιος μου ο Κορνήλιος έγραψε στην Ελευθεροτυπία υπερασπιζόμενός με. Αλλά η Άσπα, η Άσπα ήταν πάντα εκεί».
Η ίδια υπήρξε η αθόρυβη δύναμη πίσω από έναν άνδρα που καθόρισε γενιές με τη μουσική και τον λόγο του. Και για εκείνον, ο έρωτάς τους δεν ήταν ποτέ κάτι που ανήκε στο παρελθόν – ήταν μια καθημερινή επιλογή, μια δέσμευση που ανανεωνόταν ξανά και ξανά, μέσα από τα τραγούδια, τις στιγμές και τις σιωπές.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε από τη ζωή, αλλά άφησε πίσω όχι μόνο μια τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη, αλλά και μια ιστορία αγάπης που θυμίζει πως οι μεγάλες ψυχές δεν μετριούνται μόνο με τραγούδια.
«Τα χρυσά σου χείλη ακουμπάς στα βρεγμένα μάγουλά μου, Άσπα, κάνε λίγο υπομονή, χαρά μου». Ίσως σε αυτούς τους στίχους να χωρά όλος ο έρωτας ενός δημιουργού που έζησε και αγάπησε αληθινά.