Λίγες ώρες μετά το αποκλειστικό του «Πρωινού» του ΑΝΤ1 που θέλει τη Ζόζεφιν να έχει σχεδόν «κλείσει» να εκπροσωπήσει την Κύπρο στη Eurovision 2026, το Mega «χτυπά» με πληροφορία-φωτιά για τη συμμετοχή της Ελλάδας.
Όπως ειπώθηκε στο «Buongiorno» της Φαίης Σκορδά το πιθανότερο σενάριο είναι η Ελλάδα να εκπροσωπηθεί από τη Marseaux.
Η ίδια, τον Δεκέμβρη του 2024 είχε μιλήσει για τη Eurovision στο Podcast «Στη Χώρα των Στερεοτύπων».
Τότε, είχε αποκαλύψει πως θέλει πολύ να πάει αλλά μόνο όταν θα νιώθει έτοιμη για κάτι τέτοιο.
«Έχουν πει ότι έχω στείλει κομμάτι χωρίς να έχω στείλει καν. Θα με ενδιέφερε πάρα πολύ, ναι, δεν ξέρω αν είναι να το κάνω τώρα, αλλά έχω πει στον εαυτό μου πως κάποια στιγμή θα πάω σίγουρα. Πρέπει να είμαι πολύ έτοιμη, αυτό κι αν θέλει τεράστια δύναμη για να ξεπεράσεις το άγχος και την ευθύνη που σου φορτώνεται, είναι φοβερά δύσκολο. Θα ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα της Μαρίνας Σάττι, είναι φοβερή και μπράβο της», είχε δηλώσει η 24χρονη τραγουδίστρια.
Ποια είναι η Marseaux
H ίδια, έχει δηλώσει σε συνέντευξή της στη Lifo:
«Γεννήθηκα στην Κυψέλη, αλλά όταν ήμουν δύο χρονών πέθανε η γιαγιά μου και μετακομίσαμε στη Ραφήνα, στο σπίτι της. Το όνομά μου είναι Μαρία-Σοφία, από κει βγαίνει το Μαρσό, έτσι με φώναζε η μαμά μου. Ήμουν πάντα το παιδάκι που μισούσαν όλα τα άλλα παιδάκια, γιατί ήμουν πάντα πρώτη στην τάξη, υπάκουη, το παιδί-πρότυπο που θα ήθελαν όλες οι μαμάδες. Ήμουν πάντα καλό παιδί, ήρεμο, που δεν δημιουργούσε πρόβλημα ποτέ, με καλούς βαθμούς, έκανα χορό, θέατρο, δύο ξένες γλώσσες, κι αυτό το «να, γιατί δεν είσαι σαν τη Μαρσό;» με ακολουθούσε για χρόνια, μέχρι το λύκειο, και έκανε τα άλλα παιδιά εχθρικά, δεν ήθελαν να με κάνουν παρέα.
Από πολύ μικρή ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τη σκηνή και με κόσμο, με την τέχνη, δεν ήξερα όμως αν αυτό θα είναι θέατρο, χορός ή τραγούδι. Στην Δ’ δημοτικού ασχολήθηκα με το θέατρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο, μπήκα στην παιδική ομάδα της Μίρκας Καλατζοπούλου, που ανέβαζε συνήθως έργα του Καλατζόπουλου, του αδελφού της. Μετά έδωσα εξετάσεις για να μπω στο καλλιτεχνικό σχολείο στον Γέρακα, πέρασα και στον χορό και στο θέατρο και επέλεξα το θέατρο. Όταν αποφοίτησα, σκεφτόμουν να πάω σε δραματική σχολή, αλλά δεν το κυνήγησα, γιατί πήγε καλά το τραγούδι.
Δεν ξέρω να παίζω κανένα όργανο, δεν ξέρω νότες, είμαι αυτοδίδακτη τελείως, με το αυτί όλα, για χρόνια δεν ήξερα καν ότι ήμουν καλλίφωνη. Το έμαθα σε μια οντισιόν που είχα κάνει για να παίξω στο μιούζικαλ Annie της Θ. Μαρσέλλου, εκεί μου είπαν «έχεις πολύ καλή φωνή». Ήμουν δώδεκα. Άκουγα πολλή μουσική, από μικρή, αλλά όταν με πήραν στην παράσταση το πήρα στα σοβαρά και άρχισα να κάνω μιμήσεις των φωνών που μου άρεσαν: Αγκιλέρα, Μπιγιονσέ, Λέιντι Γκάγκα. Μετά ξαναέκανα οντισιόν για τη Μελωδία της Ευτυχίας και πήρα έναν ρόλο πολύ τραγουδιστικό, μιας καλόγριας.
Ψέλναμε και ενώ όλες οι άλλες κυρίες, που είχαν τελειώσει κλασικό τραγούδι, άνοιγαν τις παρτιτούρες και διάβαζαν, εγώ που ήμουν 13 ετών και δεν ήξερα νότες τις άνοιγα και έκανα ότι τάχα τις διαβάζω. Ηχογραφούσα τις φωνές με το κινητό και μετά πήγαινα στη μαμά μου και της έλεγα «μίλα μου πάνω στο τραγούδι» και προσπαθούσα να μην μπερδευτώ, να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή, για να πάω την επόμενη μέρα και να τραγουδήσω σωστά. Στη συνέχεια έπαιξα στο Μπίλι Έλιοτ του Λιγνάδη».