Ψωροκωσταινίτσα

Δεν μας έφτανε ο αριστερός λαϊκισμός, από τον οποίο η χώρα υπέφερε ιδιαίτερα, αφού πήρε το πάνω χέρι μετά τη χρεοκοπία και, έπειτα από μια περίοδο αβεβαιότητας και βίας με δύο μνημόνια κατακέφαλα, χρειάστηκε να πάρει την εξουσία και να φέρει ακόμα ένα μνημόνιο για να γλιτώσουμε απ’ αυτόν. Είναι εδώ, τώρα, και ο ακροδεξιός λαϊκισμός, το βασικό υλικό του οποίου είναι τα εθνικά συμφέροντα και η διεκδίκησή τους με έναν και μοναδικό τρόπο: με πόλεμο – διότι όλα τα άλλα είναι εθνικές υποχωρήσεις και προδοσίες.

Ο αριστερός λαϊκισμός διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, σήμερα είναι ένα πολυδιασπασμένο πράγμα μέσα ή και έξω από τη Βουλή, γεμάτο αντιιμπεριαλιστές αρχηγίσκους, το οποίο συχνά μας προσφέρει γέλιο κι άλλοτε κινητοποιεί τον οίκτο μας. Ο δεξιός λαϊκισμός, κι αυτός γέλιο προξενεί, με διάφορα μορφώματα και τους αρχηγούς τους που διακινούν συνωμοσιολογία, θρησκοληψία, χαμένες πατρίδες και, γενικώς, μια ρητορική της Ψωροκωσταινίτσας, που τραγούδαγε κι ο Σαββόπουλος, η οποία θα πάρει την Κόκκινη Μηλιά και θα μεγαλουργήσει μαζί με το ξανθό γένος – την ανελεύθερη Ρωσία του Πούτιν και των ολιγαρχών του.

Το τελευταίο διάστημα, το τμήμα αυτού του λαϊκισμού που είχε λουφάξει στους κόλπους της ΝΔ, εκπροσωπώντας μια ξεπερασμένη εθνικοφροσύνη, εκτιμώντας ότι δεν έχει την πρόσβαση στην εξουσία, αρχίζει και διεκδικεί περισσότερο ρόλο στο πολιτικό μείγμα της διακυβέρνησης, επειδή θεωρεί ότι οι ευνοημένοι αυτή τη στιγμή είναι διάφοροι τέως πασόκοι και ποταμίσιοι και όχι τα καλά τα παιδιά, τα εθνικόφρονα. Τα πολιτικά επιχειρήματα της γκρίνιας των καλών αυτών παιδιών επικρίνει την υποχώρηση της κυβέρνησης στη woke κουλτούρα και την ενδοτικότητα στην εξωτερική πολιτική.

Οπου woke κουλτούρα θεωρούν ότι είναι το δικαίωμα του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια (που όμως είναι ανθρώπινο δικαίωμα και εναρμόνιση του ελληνικού δικαίου με ό,τι ισχύει ευρύτερα στον δυτικό πολιτισμό) και ενδοτικότητα, η επιλογή της Ελλάδας να συζητάει με την Τουρκία επιδιώκοντας, παράλληλα, την επιτάχυνση της κινητικότητας για τη συνεννόηση των δύο χωρών και την επίλυση των υπαρκτών διαφορών τους στο Αιγαίο.

Στοιχίζονται μάλιστα γύρω από πολιτικούς, όπως ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Κώστας Καραμανλής, που είτε σήμερα δεν ανήκουν στη ΝΔ είτε δεν βρίσκονται στη Βουλή (ο Σαμαράς διεγράφη πρόσφατα, ο Καραμανλής δεν ήταν υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές), οι επιδόσεις των οποίων στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι λαμπρές.

Ο μεν Σαμαράς, ο οποίος έκανε το Μακεδονικό κυρίαρχο θέμα της εξωτερικής μας πολιτικής και στην ουσία έριξε μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, είδε τελικά τη γειτονική χώρα και να αποκτά συνταγματική ονομασία με προσδιορισμό και αυτό να συμβαίνει με δυσμενέστερους όρους από τους όρους μιας ενδεχόμενης συμφωνίας τα χρόνια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο δε Καραμανλής έχει διακριθεί ως μετρ της ακινησίας στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό – έχει μάλιστα σοβαρή ευθύνη για την παγίωση μιας λύσης δύο κρατών στην Κύπρο μετά την κατάρρευση του Σχεδίου Ανάν, το 2004.

Πάει πολύ λοιπόν να διεκδικεί ρόλο η φθαρμένη εθνικοφροσύνη με μόνα επιχειρήματα τον πόλεμο και τον πατριωτισμό του μεσοπολέμου. Ο κόσμος έχει αλλάξει – και όπως το κατάλαβαν οι αριστεροί λαϊκιστές θα το καταλάβουν και οι δεξιοί λαϊκιστές. Εκ του αποτελέσματος.