Ενας Ισραηλινός στην Αθήνα

Του Yossi Cohen

Ηταν ένα από αυτά τα τρομακτικά γεγονότα που σε κάνουν να θυμάσαι πού ήσουν όταν συνέβη. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως όσα συνέβησαν την 7^η Οκτωβρίου 2023 θα μείνουν στη μνήμη μου ως τα πιο φρικιαστικά, καταστροφικά και θλιβερά γεγονότα που έχουν υπάρξει ποτέ. Την προηγούμενη νύχτα ήμουν στα Εξάρχεια, πίνοντας στο αγαπημένο μου μπαρ. Κοιμήθηκα κατά τις 6 τα ξημερώματα και ξύπνησα περίπου στις 12.30. Είδα δεκάδες μηνύματα στο WhatsApp και καθώς οι ώρες περνούσαν και οι φρικαλεότητες άρχισαν να εκτυλίσσονται μπροστά μου, το αρχικό ήπιο hangover μετατράπηκε σε απόγνωση, θυμό και λύπη γεμάτη βία.

Να λοιπόν, τρεις εβδομάδες αργότερα, πώς αισθάνεται ένας Ισραηλινός στην Αθήνα. Βλέποντας όλες αυτές τις αφίσες με τα συνθήματα «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και «Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη» σε όλη την πόλη, απλώς με θλίβει. Η εμπλοκή σε συζητήσεις με άλλους ανθρώπους δεν οδηγεί πουθενά. Είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας. Ηθελα να σκίσω καθεμιά από αυτές τις αφίσες, αλλά έφτασα στο συμπέρασμα πως δεν θα οδηγούσε πουθενά. Παρά την τρέλα, όμως, θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου. Πραγματικά, δεν ενδιαφέρομαι για τη γνώμη σας ούτε θέλω να πείσω κανέναν να αγοράσει ό,τι πουλάω.

Το να είναι κανείς Ισραηλινός στην Αθήνα δεν αποτελεί καν ζήτημα, τον περισσότερο καιρό. Από τη στιγμή, όμως, που ξεκινά η τρέλα, αποκτά ταμπέλα. Με βάση τις προηγούμενες δε εμπειρίες, προσωπικά είμαι πλέον ιδιαιτέρως προσεκτικός. Μιλώ στα αγγλικά ή τα ελληνικά ακόμη και με τους ισραηλινούς φίλους μου, την ώρα που οι άνθρωποι διψούν για αίμα. Για τον «ελεύθερο» κόσμο, το Ισραήλ είναι ο καταπιεστής και οι Αραβες στη Γάζα οι καταπιεζόμενοι – τελεία και παύλα.

Κανείς πλέον δεν αφιερώνει χρόνο για να εκπαιδευτεί με τον παλιομοδίτικο τρόπο: μελετώντας τα γεγονότα, την ιστορία και τα κίνητρα κάθε πλευράς. Εχουμε βρεθεί εδώ που βρισκόμαστε και οι απόψεις μας βασίζονται στην προπαγάνδα, την πλύση εγκεφάλου και τη χειραγώγηση της συνείδησης που έχουμε υποστεί από μωρά.

Η αιτία, σε κάθε περίπτωση, είναι ξεκάθαρη για εμένα: το μίσος κατά των Εβραίων γενικώς και ειδικότερα για το Ισραήλ βασίζεται στον παλιό καλό αντισημιτισμό, ο οποίος καλύπτεται από την κίβδηλη μάσκα του «ανθρωπισμού» και της «συμπόνιας» απέναντι στα φτωχά, εξαθλιωμένα παιδιά των Αράβων στη Γάζα. Ασφαλώς, η καρδιά μου πονά για κάθε αθώο ανθρώπινο πλάσμα που υποφέρει από την επιθετικότητα και των δύο πλευρών, στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή ή την Ουκρανία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως η βία θα τελειώσει κάποτε, χωρίς να αναζητήσουμε περισσότερα γεγονότα και σκληρές αλήθειες.

Μια τελευταία σκέψη: η Ευρώπη αντάλλαξε τους Εβραίους με τους Μουσουλμάνους μετά το Ολοκαύτωμα και αυτές οι φιλελεύθερες χώρες αντιμετωπίζουν τώρα μία από τις πιο μεγάλες εσωτερικές κρίσεις τους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τρομοκρατικές επιθέσεις, απαιτήσεις για χειραφέτηση, ιδιαίτεροι νόμοι, μπούρκες. Ενώ οι Εβραίοι ήταν πάντα οι πιο πατριώτες και εκλεκτοί πολίτες κάθε κοινωνίας στην οποία ανήκαν.

Κρατήστε κάτι ακόμη: όταν τα παιδιά σας μαχαιρωθούν στο σχολείο από κάποιο οργισμένο παιδί μουσουλμάνο, όταν η σύζυγός σας βιαστεί ή αποκεφαλιστεί από έναν ακόμη πιο οργισμένο μουσουλμάνο και όταν όλη σας η οικογένεια σφαγιαστεί ή απαχθεί από βαρβάρους, θα καταλάβετε τελικά τι σημαίνει να είναι κανείς Ισραηλινός. Δυστυχώς, όταν αυτό συμβεί, θα είναι πολύ αργά για να έχετε γνώμη.

Ο Γιόσι Κοέν είναι επιχειρηματίας και καθηγητής ΜΜΕ στη Sammy Ofer International School of Communication του Πανεπιστημίου Reichman στο Ισραήλ