Γιατί η Ελλάδα έπρεπε να ψηφίσει Ναι στον ΟΗΕ

Τρεις επισημάνσεις για το ψήφισμα ΟΗΕ για τη Γάζα:

1. Η Ελλάδα θα έπρεπε να ψηφίσει υπέρ (Ναι) του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας κ.λπ. Οκτώ κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), μεταξύ των οποίων και η προεδρία του Συμβουλίου, η Ισπανία, ψήφισαν υπέρ. Θα μπορούσε επομένως (και ως… άλλοθι) να επικαλεστεί ότι στη θετική ψήφο της ακολουθεί την προεδρία ΕΕ όπως επιβάλλει η θεσμική τάξη. Δεύτερον, το επιχείρημα ότι το ψήφισμα δεν καταδίκαζε τις βαρβαρότητες της Χαμάς (κακώς) και δεν αιτούσε την απελευθέρωση των ομήρων (επίσης κακώς) δεν ευσταθεί. Καθώς τα ελλείμματα αυτά του ψηφίσματος θα μπορούσαν να καλυφθούν με μια σχετική μονομερή δήλωση της Ελλάδας («ψηφίζω Ναι, αλλά…»). Τρίτον, η δημιουργική αποχή που επικαλείται το υπουργείο Εξωτερικών δεν υπάρχει ως όρος/ φράση στο διπλωματικό λεξιλόγιο. Υπάρχει η εποικοδομητική ασάφεια/ constructive ambiguity που ανατρέχει στον Μακιαβέλι και εποικοδομητική αποχή/ constructive abstention (αρθ. 31 ΣΕΕ) που ατύπως – δεν αναφέρεται στη Συνθήκη – χρησιμοποιείται ως όρος από την ΕΕ. Η δημιουργική αποχή είναι ανακάλυψη του ελληνικού ΥΠΕΞ. (Τα λοιπά στο χθεσινό εύστοχο άρθρο του Μ. Μητσού.)

2. Δεύτερον, είναι βεβαίως θλιβερό ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είχε διαμορφώσει κοινή θέση πάνω στο θέμα/ψήφισμα με αποτέλεσμα η κάθε χώρα-μέλος να κάνει ό,τι ήθελε, να ψηφίζει Ναι (8 κράτη-μέλη), Οχι (4) ή να απέχει (15). Αλλά η θλιβερή αδυναμία της Ενωσης να έχει κοινή προσέγγιση, φάνηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της περασμένης εβδομάδας όπου είκοσι επτά ηγέτες σπατάλησαν πέντε ώρες διαπραγματεύσεων πάνω σε ένα s (σίγμα τελικό). Εάν θα ζητήσουν «ανθρωπιστική παύση/humanitarian pause ή ανθρωπιστικές παύσεις/pauses των εχθροπραξιών». Για να επικρατήσει τελικά το δεύτερο. Κατάντια. Ενώ, όπως ορθώς ζητούσε η Ισπανία/Σάντσεθ, θα έπρεπε να ζητήσουν εδώ και τώρα κατάπαυση πυρός/ceasefire. Ευτυχώς χάρη στην Ισπανία διεσώθη κάποια ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια με αναφορές στα Συμπεράσματα για λύση δύο κρατών και σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για το Παλαιστινιακό.

3. Τρίτον, καθώς οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ οξύνονται επικίνδυνα, απαιτείται προσοχή από ελληνικής πλευράς. Το Ισραήλ είναι στρατηγικός μας εταίρος αλλά στρατηγική προτεραιότητα της εξωτερικής μας πολιτικής παραμένει η Τουρκία. Και ο νόων νοείτω.

Ο Π. Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην πρεσβευτής – σύμβουλος ΥΠΕΞ και μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ