Αραβοϊσραηλινά Ανάλεκτα

Το παλαιστινιακό ζήτημα λειτουργεί διαχρονικά απολύτως εμπρηστικά στον ισλαμικό ριζοσπαστισμό που αυτές τις ημέρες ματώνει και την Ευρώπη. Οι ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις καλλιεργούν κλίμα φόβου στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις με ζητούμενο πάντοτε την εγκαθίδρυση του φόβου και την προσβολή του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Οι ισλαμιστές τρομοκράτες θεωρούν ως μέγιστη επιτυχία τους την κατάργηση των ελευθεριών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας των ευρωπαίων πολιτών (δημόσιοι χώροι, μέσα μεταφοράς, διασκέδαση κ.λπ.).

Τα τραγικά γεγονότα στο Ισραήλ και στη Λωρίδα της Γάζας επιβεβαιώνουν την παράνοια της τρομοκρατίας και του αδιέξοδου μίσους. Με κάθε ευκαιρία ανακυκλώνεται η προαιώνια έχθρα, το βαθύ μίσος μεταξύ Εβραίων – μουσουλμάνων. Η αφετηρία αυτής της εχθρικής κατάστασης μεταξύ Εβραίων και Αράβων βρίσκεται στα πρώτα κηρύγματα του Μωάμεθ στη Μέκκα. Αρχικά, ο ίδιος πίστευε ότι θα κατάφερνε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ τους Εβραίους, αντίληψη που επιβεβαιώνεται από το ίδιο το Κοράνιο. Ωστόσο, όταν οι Εβραίοι αρνήθηκαν και ειρωνεύτηκαν τα κηρύγματά του, ο Μωάμεθ αποφάσισε να διακόψει κάθε οδό επικοινωνίας.

Το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με την αδιαμφισβήτητη και προκλητική επιθυμία του Ισραήλ να καταστεί μόνος και αποκλειστικός κυρίαρχος παίκτης στην πολιτική σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, συχνά με την ανοχή – αν όχι την υποστήριξη δυτικών παραγόντων – είχε ξεκινήσει σημαδιακά με τον πόλεμο του 1948. Ακολούθησε δεύτερος πόλεμος το 1956, ενώ τον Ιούνιο του 1967 ήρθε η κορύφωση των εχθροπραξιών μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών με τον πολυσήμαντο πόλεμο των Εξι Ημερών που έληξε με την παταγώδη ήττα των Αράβων και το αίμα πολλών χιλιάδων νεκρών, κυριότατα μουσουλμάνων. Η ήττα αυτή υπήρξε το τελικό χτύπημα στην αραβική υπερηφάνεια. Αντίστοιχη απήχηση και συνέπειες είχε και ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ τον Οκτώβρη 1973 που προκάλεσε πολύ σοβαρές και διεθνείς οικονομικές κυρίως συνέπειες, όπως η πετρελαϊκή κρίση εκείνης της εποχής. Αμέσως μετά ακολούθησαν εξαντλητικές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που ολοκληρώθηκαν με μια προσωρινή Συνθήκη Ειρήνης τον Μάιο του 1974. Ασφαλώς, η πραγματικά τεκτονική και μακροπρόθεσμη διπλωματική εξέλιξη ήταν η Σύνοδος Κορυφής στο Καμπ Ντέιβιντ των ΗΠΑ το 1978.

Παρ’ όλα αυτά το παλαιστινιακό ζήτημα απασχολεί σταθερά τον ισλαμιστικό λόγο κάθε τάσης με πάγια επιδίωξη την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ, της τρίτης ιερότερης πόλης των μουσουλμάνων. Συγχρόνως, η διαχρονική ανάμειξη διεθνών παραγόντων υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς – με σαφή ενίσχυση των Ισραηλινών στην τωρινή συγκυρία – ερεθίζει τη ρητορική και τη δράση των ριζοσπαστικο-ποιημένων μουσουλμάνων και των τζιχαντιστών.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τόσο οι σκληροπυρηνικοί μουσουλμάνοι όσο και οι ακραίοι Εβραίοι (ριζοσπαστικοποιημένοι, τζιχαντιστές, σιωνιστές κ.λπ.) επιθυμούν διακαώς το ίδιο ακριβώς ζητούμενο: Τη δημιουργία αποκλειστικά δικού τους κράτους στην πατροπαράδοτη από τον Θεό ιστορική γη τους, όπου όλα θα λειτουργούν και θα υπόκεινται στον έλεγχο του – αντίστοιχου – θεόπνευστου Νόμου τους. Αυτό το κράτος θα είναι η δίκαιη ανταμοιβή τους, η ιστορική διόρθωση για τους μακραίωνους εξευτελισμούς, τις αδικίες, την εκμετάλλευση κ.λπ.

Ως αποτέλεσμα, οι ήδη τεταμένες σχέσεις επιβαρύνονται σφόδρα οδηγώντας ολοένα και περισσότερο σε αδιέξοδα. Ή ακόμη και σε μια τελική λύση με έναν Παγκόσμιο Πόλεμο ή έναν πυρηνικό πόλεμο και ούτω καθεξής χωρίς τέλος…

Ο Μιχάλης Μαριόρας είναι αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας Θρησκευμάτων στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών